Sabitlenmiş gönderi
Dest-bûsı ârzusıyla ger ölsem dostlar
Kûze eylen toprağum sunun anunla yâre su
-Fuzuli
"Bütün hayallerimi bunun için ayırabilirim çünkü elinden en çok istediği şey alındı ama o hayallerin içine kendimi koyamam, bu ona haksızlık olur."
Koza
Okur Takip Önerileri
beyz tekrar paylaştı.
“İnsan mutsuzluğa alıştığında o mutsuzluğun içinde olduğunu fark etmiyor ama bir kez mutluluk ellerinden kayıp gittiğinde toparlayamıyormuş.”
beyz tekrar paylaştı.
Ağlıyorum ama korkudan değil. Çocuklar canları yandığı zaman ağlar, canım yandığı için ağlıyorum.
Çünkü sen benden nefret edersen, benim artık iyi bir insan olmak için şansım kalmazmış gibi. Çünkü sen nefret edersen ben hiçbir zaman kurtulamazmışım gibi.
Belki de ne olursa olsun, neye dönüşürsen dönüş benim gözlerim seni güzel görüyordur.
Beni gerçekten seviyorlardı, bunu hissetmiştim çünkü bana, beni sevmiyormuş gibi bakan insanlara öyle çok alışmıştım ki onların beni sevdiklerini görebiliyordum.
Kaçtığım neydi? Kafamın içinden mi kaçıyordum yoksa geçmişimden mi? Neden kaldıramıyordum? Neden kendimi en güçlü hissettiğim zamanda bile yıkılacakmış gibi oluyordum?
O geçmişe takılı bir adamdı. O en çok geçmişteki hislerine takılı bir adamdı.
"Çaresizdim," dedi kendi kendine konuşuyor gibi. "Çok çaresizdim. Öyle çaresizdim ki yapacak başka hiçbir şeyim yoktu. Ben kendi ellerimle onun saçlarını kestim, o gün benim dönüm noktam oldu. Çaresizdim ve bir şeyler yapmak istedim, yapmaya çalıştım, yanlış olduğunu bile bile." Ellerine baktı, nefret ediyormuş gibi. "Bir gün bunun olacağını bile bile yaptım. Ama yemin ederim bu kadar canımın yanacağını ben bilmiyordum." Gözlerini bana çevirdi, dolan gözleriyle "Canım acıyor," dedi sanki ilk defa sesli bir şekilde dile getiriyormuş gibi. "Ben onu bir sokak lambasının altında kabullendim, o beni bir sokak lambasının altında bıraktı. Çok canım acıyor."