Dostlarım

Gece. Saat on ikiyi on geçiyor. Taksim'de saatin altında tramvay bekliyorum.
..... Benimle beraber belki ona yakın insan, gördükleri herhangi bir filmin rüyasını ayakta görüyor ve yataklarının ümit, hayal, güzel günler veyahut uykusuz, muharebeli geceler, sığınaklar düşündüren ılıklığına bir an evvel kavuşmak için bir türlü gözükmeyen tramvaya sabırsızlanıyorlardı. Ağzımdan su buharı fışkırıyor. Birbiriyle konuşanların arasına bir sis tabakası seriliyordu. Yatak şimdi bütün insanlar için, ekmek kadar azizdir. Yatak bir sevgili, yatak hatıra, yatak çocukluk, güzel rüya, yatak bir bahar, bir deniz kenarı, bir egzotik memleket, bu saniyede insana dostlarım yatak ne değildir ki...

Belki mutluydum dostlarım, evet, belki
Ama gençliğimin tüm o gecelerinden
Ne kaldı ki elimde!
Bütün içtiklerimden,
Sonsuz bir susuzluk yalnızca
Ve tüm sarılmalardan
Beceriksiz iki kol kaldı geriye.

Hem az olmalı dost dediğin de
çok olursa bilmem korkarım
ya dostlarım birbirine düşman olursa!

"Yücelik bulaşıcı bir şeydir dostlarım ve yüce bir adamın yanında eğreti düşünceler yaşam soluklarının kesildiğini hissederler."

Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gökyüzünde güz mevsiminde artık esmer lekeler göremeyeceksiniz. Günün birinde yol kenarında toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama, çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük. Sizin için kötü olacak.

"Ne demek istediğinizi anlıyorum. Hatırlayan son insan ölünce yapayalnız kalıyorsunuz. Yeğenlerim, müşfik dostlarım var. Fakat benim genç kızlığımı hatırlayan... eski günleri bilen kimse yok artık. Ben de uzun zamandan beri yalnızım." -Miss Marple