Merhabalar 1k okuyucuları!
Içimdeki müzik kitabını incelemek istedim ,çünkü bu kitap ile engelli bireylerin yaşamına onların gözüyle bir nebze de olsa bakıp anlamak için okumak gerekli .Bana göre lügatta onlar için kullandığımız engelli ,özürlü kelimelerinin bile yanlış olduğunu vurgulamalıyım. Doğuştan ya da sonradan oluşan bedende ,ya da zihinde oluşan işlev bozukluğu için bu kelimeleri kullanmak ne kadar doğru? Kime göre,hangi ölçüte göre bu kelimeler ?Neyse kitaba gelmiş olursak beyin felci geçirmiş küçük bir kızın bir kelime dahi olsa söylemek, kelimeleri kullanmanın değerini vurguluyor. Şuan bile bu kadar kelime kullanıp ifade edemeyenler bizler için onlar için kelimelerin hazine olduğunu hissediyorsunuz .Toplumun bakış açısı, eksik birey gibi göstermeleri, bedenleri,şekilleri, görüntüleri sevmemiz ne kadar acı ?Bir onemli hususta kitapta insanların hayata bakış açısı ve tutumları çocukken geliştiği göze çarpıyor. Küçük kızın bazı arkadaşlarının onunla dalga geçerken, küçümserken bazı arkadaşlarının onunla ilgenlemesidir .Bu da gösteriyor ki bizlerin kötü olması doğuştan değilse de ilk yaşlarda aile ve etraf ile şekillenmesi. 3 Aralık Dünya Engelliler günü değil de engelli toplumlar konuşulmalı. Anlamak ve görmek umuduyla !!
