nur
@earthAngel
This text has been automatically translated from Turkish. Show Original
Archive.111 reader point
Joined on April 2023
Okuma Hedefleri
Malamender serisinin hep bende ayrı bir yeri olmuştur çünkü bu seri Harry Potter'dan sonra hiçbir kitabı okuyamama dönemini sona erdirmişti. Bu seneki kitap fuarında 
Festergrimm ve 
Mermedusa'yi görünce de almalıyım demiştim. Bi yazılı haftasının üstüne de çok iyi geldi.
Genç timaşın kitaplarını hep sevmişimdir ortaokul onlarla geçti ve hala sıkıldıkça da dönüp dolaşıp kendimi onlarda bulurum. Özellikle serinin bu kitabına inceleme yazmamın sebebide kesinlikle favorim olmasından dolayı. (Tabi ilk üç kitabı okuduğumda ortaokuldaydim belki üstünden beş altı yıl geçti çok hatırlamıyorum.) Kitabın son kısmında gözlerim doldu çok tatlı bı sonu vardı.
Bana sorarsanız okuyun derim evet çocuk kitabı ama yetişkinlere hitaben yazılmış kitaplarda olmayan o samimiyeti, içtenliği... Bence hangi yaşta olursa olsun insan arada çocukluğundan kitapları okuması lazım.
Bugün gezerken kitap fuarında gördüm bu kitabı. İlk kitabı olan 
Kiraz Ağacı ile Aramızdaki Mesafe'yi 5. sınıftayken okumuştum. Ondan sonra ne zaman sıkılsam açıp okuduğum kitaplardan biriydi. En az altı-yedi kere bitirmişimdir kitabı.
Bu kitapta da artık Mafalda büyüyor, liseye geçmek üzere. Okumasam olmazdı, küçük ben üzülürdü muhtemelen. Okurken sanki Mafaldayla beraber bende büyümüşüm gibi hissettirdi. Karanlıkta ama güçlü bir kız Mafalda; insanları değil ruhlarını görüyor, bu daha özel. Artık daha cesur, karanlıkta kalmaktan korkmuyor ve kendisini idare etmeyi öğrenmek istiyor.
Fakat kitapta her şey o kadar havada kalmış ki; babasının kitabın sonunda iş bulması, Elsa ve Nino dedenin hikayeleri, Elsa'nın bahsedilen kızı, Debbie'den bile doğru düzgün bahsedilmemiş ki çok sinir bozucu bir durum bu. Muhtemelen üçüncü kitapta gelecek ve geldiğinde çok satılsın diye herşey havada bırakılmış.
Keşke şu yazarlar birşeyleri zirvede bırakmayı bilseler...
Reader Follow Recommendations
Baş karakterimiz Emma İngiltere'de bir taşra kasabasında babasıyla birlikte yaşıyor. İyi bir çöpçatan olduğunu düşünerek insanların arasını yapmaya çalışıyor fakat kendisi asla evlenmek istemiyor. Ve insanların arasını yapmaya çalışırken gözünün önündekini görmüyor.
Aslına bakarsak Emma'nın gelişmesinin, kendi yanlışlarını farkedip düzeltmeye başlamasının ve son yüz sayfada da olsa aşkı bulmasının hikayesi diyebiliriz.
Jane Austen'den okuduğum ilk kitaptı ve açıkçası bayıldım. Sadece olumsuz olarak söyleyebileceğim şey diğer incelemelerde de okuduğum gibi fazla uzun olmasıydı. Özellikle Miss Bates'in konuşmaları... Kendisini sevmiş bulunsamda konuşmaları biraz bıktırdı açıkçası. Emma'ya da ilk baslarda ısınamamış olsamda dediğim gibi Emma kendini geliştiriyor ve hatalarını düzeltiyor ve sonrasında çok zeki, samimi biri oluyor.
Sanırım şu sıralar tam olarak okumayı istediğim romanı şans eseri bulmuşum. Konusu ve akıcılığı sayesinde kitabın içine dalmak çok kolaydı ve okuması çok zevkliydi.
Birbirini tanımayan dört kadının İtalya'da kiralık bir ortaçağ şatosu ilanını görüp insanlardan kaçmak amacıyla nisan ayı için kiralamasıyla hepsi Nisan ayının, ilkbaharın başlangıcının ve İtalya'nın büyülü etkisiyle hayattaki amaçları, görüşleri birbirinden farklı olan insanların, kendini bulması, sorunlarının bulaşıcı mutlulukla birlikte çözülmesini anlatıyor kitap.
Kitap 
Küçük Kadınlar'ı anımsattı bana. (Kitabı henüz okumadım fakat filmi izlemiştim) Kitabı okurken defalarca gülümsetti beni, çok tatlı bir kitaptı. Zaten adından da anlaşıldığı gibi tam ilkbahar-yaz havası vardı.
Küçük Kadınlar, 
Yeşilin Kızı Anne gibi kitapları seviyorsanız bu kitaba da bir bakmalısınız derim.
Çinli roman ve oyun yazarı 
Lao She Modern Çin Edebiyatının en önemli yazarlarındandır. 
Kedi Gezegeni ise Çin Edebiyatının en önemli ve en ünlü distopyacı eseridir.
Kitapta uzay gemisi Mars'a düşen kahramanın, Kedi İnsanlarla karşılaşması ve hızla uçuruma ilerleyen kültüründe; eğitimin, siyasetin, askerliğin ve birçok şeyin asırlar öncesinde bırakıldığını en önemlisi herkesin cahil olduğunu ve ahlak diye bir şey kalmadığını ülkeyi gezdikçe öğrenir. "Büyülü yaprak" (büyülü yapraklar eğer az yemezlerse Mars'ın zehirli havasıyla boğulur fakat çok yerlerse tembellikten kurtulamadıkları bir çeşit yemek) bağımlısı olan toplum asırlardır tarım bile yapmıyordur. Her şeye kayıtsız, umudunu yitirmiş hatta ne halde olduğunun farkında bile olmayan insanlara rağmen kahramanımız ilk başlarda bu ülkenin bir şekilde birileri tarafından kurtarılabileceğine dair umudu olsada kitap ilerledikçe bu umut karamsarlığa dönüşür.
Şunu söylemeliyim ki kitap hakkında hiçbir şey bilmeden kapağındaki kediyi görüp aldım, pişman değilim hatta beğendim diyebilirim.
Kitabın kurgusu çok akıcı olmasa bile bu kadar çok şey öğrebilecek, farkındalık yaratabilecek bir kitap olmasına rağmen Türkiye'ye 2022'de gelmiş (kitap 1932'de yazılmış) olması ve henüz ikinci basımı olması yani bu kadar az okunması beni çok şaşırttı.
Kitabı öneririm fakat alıp giden bir kurgusu yok kitabın sürekli karamsar olan ve kötüye giden bir toplumu konu aldığını düşünürsek çok iç açıcı da değil.
Okumamın üstünden neredeyse bir ay geçmesine rağmen etkisinden çıkamadığım bu kitabın incelemesini ilk okuduğumda vaktim olmadığı için ertelenmiştim. Mutlaka üstüne konuşmam gereken bir kitap olduğunu düşündüğüm için daha fazla ertelemeden yazayım dedim.
Kitapta Frank Green'in 1869'da yazdığı "Ten Little Niggers" adlı şiirinden -şiir hakkında çok fazla bilgi bulamadım "Ten Little İndians" adında çocuklar için bir versiyonu olduğunu öğrenebildim sadece- yola çıkarak yazılan orjinal adı "And Then They Were None" olan -şiirin son dizesi- gerçekten okumanız gereken bir Agatha Christie klasiği. -biliyorum ne zaman Agatha Christie okusam bunu diyorum ama hepsi mükemmel- Hatta 
Briç Masasında Cinayet beni en çok etkileyen polisiye olduğunu söylemiştim incelemede, fakat onu yazarken bunu okumamıştım. İkisini asla karşılaştıramam fakat beni 
Sherlock Holmes - Baskerville Köpeği'nden bile çok gerdiğini söyleyebilirim. Biraz saçma oldu son cümleler ama anladınız siz.
Kitabın konusuna kısaca değinmek olursak dediğimiz gibi Türkçe'ye "On Kişiydiler" olarak çevrilen şiirdeki gibi bir cinayet planlıyor katilimiz. O sıralar kimin tarafından alındığı hakkında dedikoduları olan adaya katilimiz herkesin geçmişini araştırıp öğrendiği için hiçbirinin şüphelenmeyeceği mektuplarla on kişiyi adaya çağırıyor. Cinayetler sürerken adaya fırtınadan dolayı kimse gelip gidemiyor ve fırtına dindiğinde adadan gelen yardım çağrıları için polisler geldiğinde sadece on ceset buluyorlar. Yazarımız ise son söz olarak yazdığı katilden mektubu denizden şişeyle bir iki hafta sonra gelmesiyle her şey ortaya çıkıyor.
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022225.6k okunma
