Ebû Zer Gifarî (radıyallahu anh) anlatıyor:
"Bir gün Resûlullah'a (sallallahu aleyhi vesellem), - Ey Allah'ın Resûlü! Bize Musa'nın kitabında yazılı olanlardan bahset, dedim. Resûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle buyurdu:
- Onda birçok örnek ve ibret bulunmaktaydı: (Allah Teâlâ buyurmak taydı ki) Cehennemin varlığına inanan bir kişinin nasıl gülebildiğine şaşarım.
Ölüme inanan bir kimsenin sevinmesine şaşarım. Hesabın olduğunu bilen kimsenin günah işlemesine şaşarım. Kadere inanan kimsenin nasıl da eline geçmeyecek şeyler uğruna çalışıp çabaladığına veya bir şeyi kaybettiği zaman ona üzülmesine şaşarım. Dünyayı ve onun ehlinin gelip geçiciliğini gördükten sonra onunla mutmain olmaya çalışana şaşarım. Cenneti öğrendikten sonra salih ameller yapmayana şaşarım.
Allah'tan başka ilâh yoktur, Muhammed O'nun peygamberidir.
Ebu Zer Gifârî (Radıyallahü Anh) anlatıyor:
“Resulullah (s.a.v) ile Ramazan orucunu tuttuk Ramazanın 23. gecesi olduğunda Resulullah (s.a.v) bizlere, gecenin üçte biri geçene kadar namaz kıldırdı. Ayın 24. gecesinde yanımıza gelmedi. 25. gecesi olduğunda geldi ve gecenin yarısı geçene kadar bize namaz kıldırdı. Biz: Keşke bütün geceyi nafile ibadetle geçirsek!" dedik. Resulullah (s.a.v) şöyle buyurdu: "Her kim imam namazı bitirinceye kadar onunla namaz kılarsa, geceyi ibadet etmiş gibi sevap yazılır." Resulullah (s.a.v) 26. gece bize namaz kıldırmadı. 27. gece olunca kalktı, ehlini topladı ve bize namaz kıldırdı. O kadar çok kıldırdı ki, neredeyse sahuru kaçıracağız diye korkmaya başlamıştık."
Ebu Davud, 1375; Tirmizi, 806; İbni Mâce, 1327
Sayfa 401Kitabı okudu
