An gelir her şey kabul edilebilir görünmeye başlar gözüne. Doğru yolu bulmak denir buna. Sen bu yoldan çıkmak dersin.
Aşkta da kumarda da kaybedersin an gelir. Belki de şanstır bu. Sen kendine şanssız dersin.
Ayrık kişi yoktur alemde. Kimi işrette küfeliktir, kimi zikrette. Edep buna ‘’Eyvallah’’ diyebilmektir. Sen tutar, ‘’Edep yahu’’ dersin.
Yahudi havradan havraya, Hristiyan pazardan pazara, Müslüman namazdan namaza hatırlar Allah’ı. Ayıptır! Sen buna din dersin.
Her masum günaha koşar, imandır bu. Sen buna küfür dersin.
Nadiren aşığa kısmet olur maşuk. Canlar huzura atılır karşılıklı. Sen buna ne dersin? Milyarlarca varlıkta oynaşır milyarlarca ruh, aslen aslı kadar tektir. Sen buna çok dersin.
Her şey olur ve her şeyden öte ne varsa gene sen. Sen buna, ‘’BEN’’ dersin.
Öncekiler yapar, sonrakiler yıkar. Çökmemiş tavan kalmaz yeryüzünde; kuytusunda define aranmamış temel kalmaz, mezarlıklar şehirlerin ortasında yürür, sabahın ışıkları yürek gibi titrer. Şehrin ral sesi kafaların içine taşınır, dogmalar sarsılır, vakur başlar yere gelir, tabular yıkılır, göz göz olur duvar gibi önyargılar. Bu hayattır, sen buna roman dersin.
Şöyle ki, akıl denen nane, toplum denen ucubenin dayattığı kabul, icap, algı, standart ve kanaat deryasından başka bir bok değildi buna sorarsan, akıllı insan denen salak ise o deryanın boy vermeye bile değmeyen sığlıklarında beline düğümlediği balkabağı yardımıyla ürkek ürkek çimen adam.
Azmedersen olurmuş gibi oluyordu.
Adam ölürse kadın dayanıyor oğlum, ama kadın ölürse adam bitiyor..
Tutmak değil bırakmak zengin ederdi insanı; biriktirmek değil, paylaşmak, yığmak değil dağıtmak toplamak değil bölüşmek sahiplenmek değil terk etmek, kısaca almak değil vermek
Sen elimdekiler gitmesin diye çırpındıkça inadına giderdi onlar..
Merhamet sana gücü yetmeyecek olana kimselerin görüp duymadığı yerde yaptığı iyiliktir.
Her şey gelip geçerdi; hızlandıkça geride bıraktığın evler,köyler gibi. Kalksan geriye koşşan da hep ileriye gidiyor olurdun; çünkü başlamayagörsün, ilelebet devam ederdi o gidişi öğrenir anlar görürdün hiç durmadan, hiç durmadan zevk alır ve acı çekerdin. Ama giderdin; hep ve daima. Yolculuk her şeyle, duygularınla kendinle bile olan irtibatlarını kesmeye zorlardı seni. Çünkü aşkta sana ait bir şey kalmıyordu; bir duygu bile. Kıskanmak, utanmak, kızmak, küsmek, ayıplamak.. Bunlar sende maşuğundan daha önemli bir şeyin varlığını işaret ederdi, benliğin…
Derde düşen madeni kazmaya başlamıştır..
İliklerine kadar korkup durduğun düzensizlik meğer seni tutup kulağından bir başka düzene götüren düzen miydi? Kontrolü kaybetmek o da değil tek, kendi kontrolünü devretmek, teslim olmak.. bu kadar güzel miydi meğer? ..
Ulan melonkoli neydi lan? En son milattan önce Hipokrat dediydi melankoli diye. Depresyon. Depresyon. Tabipsen melankoli değil depresyon diyecektin. Melankoli diyince alkolik bir şarkı gibi geliyordu kulağa.Depersyon deyince çağdaş bir sıkıntı, hayatın bir parçası, olmazsa olmazı.
Kalkınca yatağı dağınık bırakmak rahatlıktır ama yatacağın zaman dağınık yatak seni rahatsız eder..
Senin birinin hayatına girmen onu iyileştirmen veya kötüleştirmen demek değildi, onun hayatına girmen demekti. O kadar yavrucum o kadar! Hepsi o. Mutlu veya mutsuz olmaya o karar verirdi, hayatına girdiğin insan. Kendi mutluluuğuna da sen karar verirdin..
