yüzen iki ağaç parçası okyanusta karşılaşırlar ve bir süre sonra ayrılırlar, annenle sen, kardeşinle sen, karınla sen, oğlunla sen aynı durumdasınız,
karını, babanı, dostunu çağırıyorsun, ama yalnızca yolda bir karşılaşma bu, bu dünya dönen bir tekerlek, iki köpekbalığının, ihtiyarlıkla ölümün yüzdüğü, zamanın büyük okyanusunda bir geçit. hiçbir şey sürekli değil, senin bedenin bile.
hiçbir bağ zamana dayanamıyor.
şu anda atalarını, dedelerini görmüyorsun,
ataların da seni görmüyorlar.
ne cenneti görüyorsun, ne cehennemi.
rüzgarı, ateşi, ayı, güneşi, gündüzü, geceyi,
ırmakları, yıldızları kim yarattı? nedeni bilinmeyen bu değişik yaradılışta, her şey kararlı, saptanmış.
kimse kalıcı değil, kimse geri dönmüyor, zevk, acı, her şey alın yazısıyla belirlenmiş,
İstediğine sahipsin, istemediğine sahipsin,
nedenini kimse anlamıyor,
insanın mutluluğuna kimse güvence vermiyor, nerdeyim? nereye gideceğim? kimim? niçin? ve niçin ağlamalıyım?
Mahabharata