Seni düşününce bir deniz süzülür yanaklarımdan.
Yüzümde bir beyaz bahçe büyüttüm,
Sadece senin sevdiğin gibi kokan...
Ve kıyına geldiğimde,
Elime bir avuç şükür alıp, yüzüme çarpacağım.
Uyku düşmeyince nasibe, özlemek hükmünü keser gecenin...
Gitsem diyor insan bazen!.. Kelimelerini de iç çekişlerini de alıp gitsem diyor. Zaten belli bir yerden sonra içine attıklarını taşıyamaz oluyorsun.
Islanmamış adamlardan yağmuru dinlemeyi bırak...
Nasipli ihtimallerdir beklediğimiz...
Ve "O"
Adında sevdanın meali saklı olan.
Şairin de dediği gibi;
"Adında harflerin gülüştüğünü gördüğüm."
Rabbim.
Acizliğim sadece senin katında.
Soluma da onu yazan sensin,
Uzağıma da.
Takdir senin,
Ben Aşk-ı Tevekkül eyledim,
Eyvallah deyip susuyorum...
Bembeyaz çiçekler açıyor adını duyan her bahçede.
Biliyorum, bu kelimeler son kez kağıda değdiğinde,
Son şiirimin son harfi sen olacaksın.
Her yağmurda ben yağmura karışmazdım.
Yağmur yağarken bile yanmazdım...
Hep düğümlü cümleler, yokluğunun getirdiği.
Yüreğimde derman buldukça seni yazıyorum.
Artık dilim ne kadar inerse yüreğime.
Kelimelerim hasretinden yorgun düşüyor bazen.
Öyle sevdim ki, ne tene değdirdim bu sevdayı, ne akla.
Sadece yüreğimden dualarla göklere saldım, bir kuş misali.
Bir adam vardı.
Bir gün denizlerin en derin noktalarını içinde saklayan, yeşilin koyu bir tonuna baktı.
Baktıkça içinde kaybolmuş,
Baktıkça aldığı nefesten olmuştu...