Yaşlandıkça anlar insan hafızanın kıymetini.
Yalnızca gençlerin unutmak gibi bir lüksü var.
Birine aşık olmak demek, tüm arızaları, sırları, noksanlarıyla, onu keşfetmeyi delice arzulamak demekti.
Tektipçiliğin olduğu yerden ne felsefe çıkar, ne sanat.
İnsan aşka teslim olduğu anı her zaman bilirdi.
İnsanın uzun zamandır taşıdığı bir korkuyla yüzleşmesi kadar harikulade bir hafiflik hissi yoktu.
Ne kadar hafif hissediyordu insan kendini "hiç yapmam" sandığı bir şeyi yapmayı göze aldığında.
Rumi'nin dediği gibi, "iyi ile kötünün ötesinde" bir yer daha vardı.
Bilgi olmadan akıl yürütülemez, yürütülürse zırvalık olur
Sözlük, bilgiyi ve bilgeliği temsil ediyordu. Şiir ise felsefeyi ve aşkı.
İnsanlar ne kadar çok okuyup öğrenirse öğrensin bildikleri nasıl da azdır, sınırlıdır.
İnsanlar daha çok para kazandıkça yeni yaşam tarzları edinmek istiyorlar.
Tanrı felsefesine merak duymak illa da "dindar" olmak demek değildi. Bu konuyla hiç ilgilenmeyen bir sürü dindar olabileceği gibi, ilgilenen nice "liberal", "laik", "agnostik" insan vardı.
İnsan bir konuda ne kadar az bilgili olursa o kadar çok duygusal olur.
Din mazlumun iç çekişi, kalpsiz bir dünyanın kalbi ve ruhsuz koşulların ruhudur. Din halkın afyonudur.
Marx