Geriye dönüp hayatıma baktığımda o kadar ağır şeyler atlatmışım ki bazı zamanlar sürekli hayatı sorguluyorum neden acaba , neden ben ,diğerleri değil ben diye .Kimi insanlar rahat mutlu , belki kimi insanlar benden çok daha büyük sıkıntıların içinde biliyorum.Hayat kimseye eşit davranmıyor .Her şey doğuşta belli oluyor aslında kimimiz cefakar kimimiz sefakar doğmak zorunda. Ben de cefakar doğanlardanım.Ne kadar günüm sefalı geçse de cefakar olan hayatım yakama sımsıkı yapışmış sanki seni asla bırakmam diyor.İnsanlar ve hayat bir çizginin üzerinde ben de bu çizginin baya bir uzağında doğmuşum galiba.Sürekli gecenin bir vakti dışarıyı izlerken buluyorum kendimi gözlerim kaldırımlara dalıyor ve şu mısralar kafamın içinde dönüp duruyor :
Yağız atlı süvari, koştur, atını, koştur!
Sonunda kabre çıkar bu yolun kıvrımları
Ne kaldırımlar kadar seni anlayan olur...
Ne senin anladığın kadar, kaldırımları...