Emrah Serbes
“Hişt! Sen. Gel böyle. O elindeki ne?”
“Ses kayıt cihazı.”
“Ne yapıyorsun onla?”
“Söylediklerini kaydediyorum.”
“Adın ne?”
“Emrah.”
“Emrah ne?”
“Serbes. Sonunda t yok.”
Memnun oldum. Ben de Saffet Semerci. Benim de sonumda hiçbir şey yok. Peki, sen ne iş yaparsın sonunda t olmayan Emrah Serbes?”
“Öğrenciyim.”
“Bugün ne öğrendin?”
“İtalyanca seni seviyorum demeyi.”
“İtalyan bir sevgilin mi var?”
“Hayır, İspanyol dilinde okuyan bir kız var.”
“Niye İspanyolcasını öğrenmedin o zaman?”
“Bütün dillerin temeli İtalyanca dediler.”
“O da seni seviyor mu?”
“Hayır, ne münasebet.”
“Bugünün tarihi ne?”
“30 Ekim 2004.”
“O zaman şunu da kaydet. Bugün Kurtuluş Parkı’nda, yağmur altında geziyordun. Bir bankın üstünde ‘Emrah Serbes Bu Bankta Delirdi’ yazdığını gördün. Kendine bir isim arıyordun ve ismini Emrah Serbes koydun. Bütün mirasınıysa ölü bir güvercine bıraktın. Öyle oldu değil mi?”
“Evet, öyle oldu.”
“Çok güzel, çünkü bana da öyle oldu.”
“Hişt! Sen. Gel böyle. O elindeki ne?”
“Ses kayıt cihazı.”
“Ne yapıyorsun onla?”
“Söylediklerini kaydediyorum.”