Erich Fromm
"bize çiçekleri sevdiğini söyleyen bir kadının, çiçekleri sulamayı unuttuğunu görürsek, onun çiçek 'sevgisi'ne inanmayız." diyordu Erich Fromm.
"sevgi, sevdiğimiz şeylerin büyümesi ve yaşaması için gösterdiğimiz 'etken ilgi'dir.
Sevgi almaktan ziyade vermektir.
Eğer birisini gerçekten seviyorsam herkesi severim, evreni severim, yaşamı severim. Başka birisine "seni seviyorum" diyebilirsem, "sende herkesi seviyorum, seninle bütün evreni seviyorum, sende kendimi seviyorum" diyebilmem gerekir.
Sevme Sanatı, Erich Fromm (Sayfa 50 - Payel yayıncılık)
İnsan kendi başına gerektiği gibi sağlayamadığı bu pratik ihtiyaçları karşılamak için Tanrılara başvurur; uğruna dua etmediği ihtiyaçlarınıysa zaten karşılayabilecek güçtedir.
İnsan
Koyun doğamız ile insan doğamız arasındaki bölünme iki tip yönelme için temel oluşturur: sürüyle yakınlık kurmaya yönelme ve akla yönelme. Usavurma, koyun doğamız ile insancıl düşünme yeterliliğimiz arasında bir uzlaşmadır. Bunlardan insan doğamız, bizi yaptığımız her şeyi aklın yoklamasıyla sınamamız gerektiğine inandırır, bu nedenle de akıldışı düşüncelerimizin ve kararlarımızın akla yatkın olduğunu göstermeye yöneliriz. Ama koyun olduğumuz için de akıl bizim asıl rehberimizi değildir; bize tümüyle farklı bir ilke, sürüye bağlılık ilkesi rehberlik eder.
İşe ulusçuluğun ve ırkçılığın kökleri buradadır ki bunlar sırasıyla insanın kendini ve başkalarını özgür birer insan olarak görmemesinin bir belirtisidir.
Bir yön bulma zemini ve bir tapınma nesnesi için duyulan ihtiyacın köklerinin insanın varoluş koşullarında yattığı savı tarihte dinin evrensel olarak ortaya çıkışıyla fazlasıyla doğrulanmış görünüyor.
İnsanın idealizmi için söylediklerim onun dinsel gereksinimi için de aynı derecede doğrudur. Dinsel gereksinimi olmayan – kendine yön verecek temel ilkelere ve bir tapınma nesnesine ihtiyaç duymayan – hiç kimse yoktur.
İnsanların çoğu seven bir kişiyle tanışmamışlardır.
Sabrın ne olduğu hakkında fikir sahibi olmak isteyen biri, bir çocuğun yürümeyi öğrenmesini seyretmelidir. Çocuk yürüyünceye kadar tekrar tekrar düşer ama yine de denemeye devam eder ve daha iyiyi yapmaya çalışır. Yetişkin bir insan çocuk gibi sabırlı olsaydı ve elde etmeye çalıştığı amaca bir çocuğun yoğunlaştığı kadar yoğunlaşabilseydi, neler elde edemezdi ki!
