Erich Fromm

Sevgi almak değil, vermektir.

Sevgi kişiyi başkalarından ayıran, duvarları yıkan, öteki insanlarla birleştiren bir güç. Sevgi, kişinin ayrılık, yalnızlık duygusunu yenmesine yardımcı olur. Kendisi olmasını, bütünlüğünü yitirmemesini sağlar. Sevgide bir olan iki varlığın iki ayrı varlık olarak kalmaları ikilemi gerçekleşir.

Kütle üretimi çağımızda, eşyalarını nasıl tipleştiriyorsa, toplumsal akış da insanların tipleşmesini ister, bu tipleşmeye “eşitlik” denmektedir.

Eşitlik hiç kimsenin başka birisinin amaçları için araç olmaması demekti. Tüm insanlar birbirleri için amaç, yalnızca amaç oldukları eşitlikleri vardı, araç oldukları zaman değil.

İnsan doğanın bir parçasıdır, ama kopmuştur.. bir kez, cennetten kovulmuştur, ona dönemez artık.

Böylesine başdödürücü umutlarla, bekleyişlerle başlayıp da, sonunda sevgi gibi hiç şaşmadan yok olup giden başka bir eylem, hiçbir yatırım yoktur.

Canlı insandan ve onun sevgilerinden, nefretlerinden ve acılarından söz edecek olursak, "olmak" ancak bir hareketlilik, canlılık ve değişim içinde anlam kazanır. Canlı olan yapılar (ya da varlıklar) olgunlaştıkları zaman "olmak"tadırlar ve ancak değişebildikleri sürece vardırlar. Çünkü gelişme ve değişme, yaşam sürecine sıkı sıkıya bağlı iki temel ilkedir.