Mesele ölmek değil dayı. Mesele hayatın en mutlu olunması, en güzel hayallerin yaşanması gereken dönemde ders çalışmakmış. Neymiş mesele biliyor musun? Mesele sabahın nurunda tekrar yapıp ezber çalışmakmış.
Günaydın erken kaybedenler...
Saygılarla.
Kış geldiğinde Sedef‘i bütünüyle unutmuştum. Daha doğrusu şöyle, hatırlayıp hatırlayıp unutmuştum. Sanki aramızda hiçbir şey yaşanmamış gibi. Alelade bir yaz aşkı gibi. Sanki Sedef ancak ismi geçtiği zaman hatırlanan hayalet arkadaşlardan biriymiş gibi. Sanki deniz kenarında bütün gün kumdan kale yapmamışız gibi, sanki pansiyonun sahanlığında yan yana oturup konuşmamışız, yıldızlara bakıp nedir bu kainatın esbabı mucibesi diye düşünmemişiz gibi.
Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.
Emrah Serbes/Erken Kaybedenler.
Ocak ayının başında 
Ayşe Ümit Karabacak'ın 30 gün yazı planına başlamaya karar vermiştim ama her gün yazmak yerine aklıma geldikçe yazıyordum. Üçüncü planın sadece ilk gününü yazmışım ve bugün ikinci günden devam etmeye, "Geçtiğimiz yıl hayattan en iyi öğrendiğin şey." kısmını yazmaya karar verdim.
Bu yazıyı geçen yıldan öğrendiğim
Yorgunuz..
Bana sorarsanız bizler, yani erken kaybedenler olarak hepimiz çok yorgunuz. Beden olarak yorgunluk değil bu, kafa olarak yorgunuz...
Mustafa Görgüç
Bazı acılar, aşk acısından bile daha acı..
Sevdiklerini erken kaybedenler bilir...
Dünyanın boş olduğunu, sevdiklerini erken kaybedenler bilir..
"Büyüdükçe arzularım küçüldü, şaşkınlıklarım küçüldü, beklentilerim küçüldü. Büyüdükçe öyle küçüldüm ki içimde taşacak bir şey kalmadı. Büyümenin bir bedeli varsa işte bu..."
📕: Erken Kaybedenler
🖊️: Emrah Serbes