Evrim tekrar paylaştı.
En tarifsiz duygularla en gereksiz eşyaların bile adı varken obadaki tek adsız bendim. Keşke dünya öküzün diğer boynuzuna atlasaydı da her şeyin yerli yerindeliğine karşı gelen bir şeyler olsaydı. Kimsenin bir ada ihtiyacı olmazdı o zaman. Kahramanlıklar hoş, korkaklıklar boş görünmezdi.
Okur Takip Önerileri
Evrim tekrar paylaştı.
“Balkondan atlayıp intihar etmiş olamam.”
“Neden, yaşamayı çok mu seviyorsunuz?”
“Hayır, benim evimin balkonu yok ki.”
Evrim tekrar paylaştı.
Tokadı atıp atına atladı. Bakar diyordum, bakmadı. Dörtnala sürdü atını. Adım olsaydı seslenirdi. Döner diye beklerken ufuk çizgisiyle bir oldu.
Evrim tekrar paylaştı.
Karşı masada Deli Dumrul, epey sakinleşmiş, nasıl da gülüyor yüzü.
“Hayırdır,” dedim.
“Hayırdır,” dedi.
İkinci köprü bozmuş işleri.
Evrim tekrar paylaştı.
“Şamandan ruhsal destek alıyorum,” dedi.
“Kaça alıyorsun?” dedim.
“Seans başı üç tavşan postu,” dedi.
Evrim tekrar paylaştı.
Her öykü noktayla biter diye bağırdı arkamdan. Kiraya vermiştik nokta parasını, gülümsedim yine de.
Evrim tekrar paylaştı.
Tuvalet kâğıdının son iki yaprağı ona yağmur ormanlarının yok oluşunu hatırlattı. Yağmur ormanlarının yok oluşu da her defasında kredi kartı numarasını isteyen üst kattaki çevreci kızı. “Pandaları severim,” demişti kıza. Köpeği tekmelemişti akşamına da. Buna dürtme de denebilirdi. Köpek ev sahibinindi. Perde arkasından Talat Bey görmüş, edindiği dedikodu malzemesiyle Müşerret Hanım’a yanaşırım düşüncesiyle olayı abartarak D. Bey’in apartmandaki saygınlığını düşürmüştü.
Evrim tekrar paylaştı.
Üstüm başım kirpik içinde, aklım onun gözlerinde kaldı. Etrafımda çapaklı, çapaksız yüzlerce göz vardı. Hepsi beni ve hayallerimi izliyor, bu tuhaf bahçe içinde nereye koşarsam peşimden geliyor, bu bahçe hayallerimdeki saklı hayatı yaşayabileceğim yere hiç mi hiç benzemiyordu.
Evrim tekrar paylaştı.
Apartmanın ışığı söndü. “İşte bu,” diye bağırarak kollarını açtı. Ani hareketleri apartmanın ışık sensöründen daha hızlı algılayan komşu teyze, ayağında olması gereken terliklerini eline alarak yanlarına indi.
Evrim tekrar paylaştı.
“Bana bir öykü anlatsana.”
“Ne olsun içinde?”
“Mizah olsun.”
“İnce mi kalın mı?”
“İnce.”
“Ne kadar ince?”
“9mm.”
Evrim tekrar paylaştı.
Güldü mü gülmedi mi diye bakmadım yüzüne. Odama geçip bozacının hırıltılı sesinde, çapaklı gözlerle mesaj yazan çocuğun parmaklarını kıtlatışında, burnunu kaşıyacakken karşısında onun olduğunu anımsayıp elini kemiğin üzerinde bekleten adamın iç çekişlerinde bir öykü aradım.
Evrim tekrar paylaştı.
Eğilme fobisi, yerdeki bozuk para bu serginin parçası mı yoksa sahte entelektüelleri ayıklayan bir tuzak mı?
iletişimKitabı okudu