Canımı verip kendimi ezip gecebilecegim bir insandan vazgeçtim. Olur dediğim şeylerin olmadığına şahit oldum. Kendi kendime kurduğum hayallerin yıkılışını da seyrettim. Sevdiğim insanlar yüzünden çok ağladım. Dost dediğim insanlar tarafından sırtıma bıçaklar da yedim. Güvendim, kendimden çok inandım insanlara. Sevdim, o kadar çok sevmeme rağmen sevilmeye layık görülmedim. Çok şey atlattım, kendimce ayakta kalarak yürümeye çalıştım. Sanki düşüpte kırdığım ayağım değilde kalbim gibiydi. Ama ben yine de güçlüydüm, kendi yaralarımı kendim saracak kadar da büyümüştüm. O yüzden pek fazla yaklaşmam mesela insanlara, çünkü her biri ayrı bir bıçak taşıyor kelimelerinde. Onlar konuştukça benim kapanmayan yaralarım tekrar kanıyor. Bu yüzden kimseyle konuşmuyorum, kendime lâl olduğum gibi insanlara sessiz kalıyorum. Çünkü beni en iyi hissettiren tek şey bu......