Nietzsche
Sanki tüm hayatım boyunca yanlış melodiyle dans etmiş gibiyim...
Sayfa 186Kitabı okudu
İçim titredi ama soğuktan değil. Kim bilir belki sevgisizlikten.
Sayfa 111Kitabı okudu
İhanet meşru bir sevdanın gayri meşru çocuğudur.
Sayfa 105Kitabı okudu
Korkuyla yaşayan kaderinin sahibi değil esiridir...
Sayfa 61Kitabı okudu
"Yaratan'ın lisanı olan sessizlik en güzel cevaptır"
Sayfa 149Kitabı okudu
Kendimden bile vazgeçmiştim.
Sayfa 75Kitabı okudu
Sevgiliyi beklemek, denize düşen damlaların inci olmasını beklemek gibi bir şey.
Sayfa 23Kitabı okudu
Geçmiş geçmişte kalmamış mıydı?
Sayfa 121Kitabı okudu
Bir cani eren bir eren cani olabilir. İşte o yüzden hiç bir yolun sonuna gelmeden yargıya varma, suçlama. Yaşamınsa bir armağan olduğunu unutma, yaşa her şeyi bütünüyle yaşa, kaderini sev!
Sayfa 169Kitabı okudu
Hayat ölmek isteyenler için sırtlarında taşıdıkları ağır bir yüktür...
Sayfa 9Kitabı okudu
Hem ne kalmıştı yapacak? Kalkıp gidesim gelse de içimden bir şeyler beni tutuyordu.
Sayfa 133Kitabı okudu
O çocuk benim, o çocuk benim ve ben kendi içimdeki çocuğu kendi ellerimle öldürüyorum!
Sayfa 21Kitabı okudu
Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. Güneş onu yakıp kavurur. O da Tanrı'ya yakarır keşke güneş olsaydım diye. "Ol" der tanrı. Güneş oluverir. Fakat bulutlar gelir örter güneşi, Hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister. "ol" der tanrı. Bulut olur.
Rüzgâr alır götürür bulutu, rüzgârın oyuncağı olur. Rüzgâr olmak ister bu kez. ona da "ol" der tanrı. Rüzgâr her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur. Her şey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar. Oradan eser buradan eser, kaya bana mısın demez! Bildiniz, tanrı kaya olmasına da izin verir. Dİmdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı. Bir sabah sırtında bir acı ile uyanır. Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. Kaderini sev belki seninki en iyisidir.
Gözlerimdeki karanlık, tek bir renk olmuştu; hiçbir şey göremiyordum.
Sayfa 15Kitabı okudu
