Gecenin bu saf karanlığına yeter bu şiir
Seni onlardan ayıran neydi? Beni sana böyle körü körüne bağlayan, kilitli kılan, kutsal bir değer gibi içimde İlahlaştıran o şey neydi? Yüzlerce gece tek bir cevap alamadan sorduğum her soruda başka bir sen cevapladım kendime. sensiz yaşamayı düşünemiyordum. Uyandığım her sabah yanıbaşımda seni görmek, acıyan, ağrıyan her yerime seni sürmek istiyordum. Bir insan nasıl olurda kendinden başkasını bu denli muhtaç hissedebilirdi. Anlamıyordum, anlayamıyor olmak beni öfkelendiriyor, biraz ötemde olduğun her an sana temas edebilmek arzusuyla yüzsüzleşiyordum. Bir başkasının sana dokunduğunu, sana seslendiğini hayal etmek beni ben olmaktan alıp hayvanlaştırabiliyordu. Bu tutku çıkması kaçınılmaz bir savaşıda peşinden sürüklüyordu. "Her zerremle sana aşıktım, Her zerremle senden nefret ediyordum. " Kendini hiç görmediği tanrısına adamış onun için bütün insani değerlerini yitirmiş Ortadoğulu bir manyaktan tek farkım benim tanrımın teninin kokusunu biliyor olmamdı. Onu koklamıştım, onunla sevişmiştim. Bütün insanlığın son bulmasını istemiştim. Kutupları, çölleri, Venezuella'yı bütün doğayı ona hediye etmek istemiştim. Düzenli nefes alıp verebilmemin tek koşuluydu. Kanserimdi, vücuduma yayıldı. İçim tam manasıyla ona aitti. Sormaktan hiç bıkmadım. Onu nefes alan bütün canlılardan önemli kılan neydi? Neden tamamınızın ölmesi onun saçının ucundaki kırıklardan önemsizdi..