Kendimi yine terk edilmiş hissediyordum. Her zaman zayıf biri oldum. Zayıf ve yetersiz. Ama zaten savaşmak istemiyordum. Beni öldürmesini istemiştim. Yaşayan, bana değer veren hiç kimsem kalmamıştı. Artık ölmek istiyordum.
Maya EfnanKitabı okudu
Ama ben zincirimi zaten boynumda taşıyorum. Kalbimin hemen üzerinde. O zincirin beni ne zaman öldüreceğine kalbim karar verecekti. Bu yüzden gözlerim Doruk'a kaydı. Hem zincirin hem kalbimin sahibine. Aralık kapıma. Yuvama. Hem anahtarın hem zincirin sahibine.
Maya EfnanKitabı okudu
- Seni denemek isteyecekler.
+Nasıl?
- Tehlikeli olduğuna karar verirlerse seni öldürecekler. Buna izin vermem...
Doruk IlgazKitabı okudu
Bu şeyin tek bir iyi yanı olacak, o da her zaman yanımda olacak olman.
Doruk IlgazKitabı okudu
Doruk Ilgaz'ın gözleri, beni her defasında yüksek voltajla çarpan bir elektrik akımı gibiydi.
Maya EfnanKitabı okudu
- Ama lütfen karşılaşacağın her şeyde çok dikkatli ol, herkesin gözü üzerinde olacak. Burada epey ilgi çektin.
(Ve daima beni kendine saklamayı seven Doruk Ilgaz, bundan hiç hoşlanmamıştı.)
Gelenin, gelecek olan kişinin kim olacağını tahmin etmek güç değildi. Benim yalnızlığımın kapısını aralayan daima o olmuştu.
Maya EfnanKitabı okudu
Küçük bir odada tek başımaydım. İşte kaburgamdan daha çok canımı acıtan buydu. Yalnızlık.
Maya EfnanKitabı okudu
Oraya gitmek istemiyordum ama onunla her yere gidebileceğimi biliyordum.
Maya EfnanKitabı okudu
+Ben kendi kendimin yuvasıydım hep.
Ama ailem hep sendin Doruk.
Maya EfnanKitabı okudu