Bugün birkaç şey okudum.
Ve ben bugün anladım ki senin bağırıp çağırmalarını insanlar anlayamayabiliyor, ama karşına çıkan iki kelime sanki seni yıllar öncesinden beri tanıyormuş gibi anlayabiliyor.
Bugün beni anlıyordu birkaç kelime.
Beni anlatiyordu.
Ben bugün, bir can simidine sarılır gibi sarıldım bir şiire.
Korktum bugün. Birkaç kelime, bir insanı nasıl olur da bu kadar iyi tanıyabilirdi ?
Nasıl yaralarımı sanki her gün pansumanını kendisi yapmış gibi bulabilirdi, eliyle koymuş gibi?
Yorgun bir beden. Karmaşık bir zihin. Ama her şeye rağmen umutla beslenen bir kalp. Ben seninle nasıl konuşulur bilmiyorum. Affet beni. Geç oldu belki ama buradayım... Sana sığınıyorum, bana yardım et.
Ne zaman mutlu kalksan böyle yatağından,
Ne zaman evinin duvarlarını sevmeye başalasn, hayat yine aynı yerden vuruyor sana.
Yine aynı karın ağrısı başlıyor.
Yine aynı bıçakla,
Yine ayn yerden,
inatla kesiyor seni.
Artık ciğerlerim eskisi gibi kaldıramıyor bunca yangını.
Her sabaha öksüre öksüre, taşlaştığımı hissediyorum.
Artık bu ağrı bana fazla geliyor Allah'ım