Yaşamında, genel çizgilerinde, üç tür 'şey'le karşılaşacaksın:
1) Gelip geçmiş şeyler.
2) Gelip geçmemiş şeyler.
3) Gelmeyip geçmiş şeyler.
Anneme özlem...
Bundan beş, altı yıl önceydi… Bu zamanlardı yine. Mayıs'ın ilk haftası geçmiş. Galatasaray’ım şampiyonluğa adım atmak üzereydi. Arkadaşlarla sözleştik, akşama Taksim'de şampiyonluk kutlamalarına katılacaktık... İşten eve geldim. Cumartesi akşamüzeri, koltuğa yaslandım...
Televizyonda birbiri ardına sıralanmış kapitalizmin "anneler
Yaşamında, genel çizgilerinde, üç tür 'şey'le karşılacaksın
1) Gelip geçmiş şeyler.
2) Gelip geçmemiş şeyler.
3) Gelmeyip geçmiş şeyler.
Bütün 'şey'lerin, geçmiş ya da geçmemiş, ya da hiç gelmemiş olacak.
(Dördüncü durumla 'mantık' sırası içinde sonuncu olması gereken 'şey'lerle ise, hiç karşılaşamayacaksın
4) Gelmeyip geçmemiş şeyler...
İnsanın iliklerine kadar hissettiği acıları duyguları vardır kimisi geçmiş kimisi geçmemiş acılar …..
Di'li Geçmemiş Zaman
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.
Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Dedim ya… Eylül’dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.
22.04.2024
Son günlerde çok sorguluyorum yaşamı, yaşamımı. Sanki ucunda yaşamı tuttuğum ipleri el birliğiyle kesivermiş birileri. Bazen geçmiş kör bir makastan bile keskin olup şimdiyle kurduğumuz o bağı koparabiliyor. Çünkü geçmiş belki de hiç geçmemiş. Affetmek, unutmak, intikam almak... Bunların hepsi birer seçenek. Peki ya geri dönebilmek hayata? Yeniden şimdide yaşabilmek... Mümkün mü bilmiyorum ama unutmak yalan, affetmek imkânsız, intikam zor...
Acı ise çok gerçek.
Ve belki de hiç geçmeyecek.
Onda gördüm ben en çok geçmişin izlerini.
Yüzündeki gülümsemenin aksine içindeki acıyı haykıran gözleri. Güçlü durmak ise onun kostümü her gün üzerine giyindiği. Yorgun o da benim gibi.
Bir kitapta kitabın ana karakterleri arasında şu şekilde bir konuşma geçiyordu:
—Belki bir gün biz de birer kahraman olabiliriz değil mi?
—Birbirimizin ruhlarını kurtarırsak neden olmasın?
Beni kapısında bıraktın kalbinin ama belki bir gün biri o kapıdan girebilir ve ulaşır kalbinin derinliklerine. Umarım ki kurtarır içindeki o güzel ruhu.
İşte o zaman ziyan etme başka bir sevgiyi daha. Bulamazsın sonra bir daha.
Kübra F. Demir
