Bahar mevsiminde yeryüzünün her zerresi yeşillenir .
(Hatta kendini insan sanan ve gerçeği söylemek gerekirse bitkiden farkları, iradesiyle yer değiştirme gücünden ibaret birtakım beylerimiz de ötede beride rast geldikleri hanımlara yeşillenmeye çalışırlar.)
Sayfa 1 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Sahtekarlığın evrensel düzeyde egemen olduğu dönemlerde, gerçeği söylemek devrimci bir eylemdir...
Herkes bağlılık ya da sadakat tehlikeye girdiğinde yalan söylediğinin ya da gerçeği söylemek istediğinin farkındadır. Herkes kendini ihanet ediyormuş ya da ihanete uğruyormuş gibi hisseder. Herkes kıskanır ya da kendini suçlu hisseder ve sonunda tercihinin acısını çeker. Cinsel kıskançlığı hiç yaşamıyormuş gibi görünen mutlu azınlık ise ya bundan ötürü hayrete düşer ya da böbürlenir.
Sayfa 11Kitabı okudu
Gerçeği söylemek acı verir demiştim.
Yalan söylemek zorunda olmak çok daha kötü.
➤Okumaktan başka yapılacak işim, gidecek tek yerim yoktu. Çünkü çevremde saygıya layık, beni kendine çekebilecek bir meşguliyet bulamıyordum.
➤Fazla düşünmek bir hastalıktır. Dünyaya gelmemiş olmak elimde olsaydı bu kadar gülünç koşullar altında yaşamayı kesinlikle reddederdim.
➤Dünya neden böyle akıl erdiremiyorum. Huzur, sükunet istiyorum ben.
Zeplin Kitap
Gerçeği söylemek acı verir demiştim. Yalan söylemek zorunda olmak çok daha kötü.
Sayfa 151
Hırsızlığı Üstüne Alan Hasan
Her ikisi de ağlamıştı; kızarmış, şişmiş gözlerinden belliy. di. Baba'nın karşısında, el ele durdular; insanların canını böy- lesine yakmayı ne zaman ve nasıl öğrendiğimi merak ettim.
Baba doğruca konuya girdi: "Bu parayı çaldın mı? Emir'in saatini çaldın mı, Hasan?"
Hasan'ın cılız, çatlak bir sesle verdiği yanıt, tek kelimeydi:
"Evet."
Yüzüme tokat yemişçesine irkildim. Yüreğim ağırlaştı, gerçeği haykırmaya hazırlandım. Sonra, anladım: Bu, Hasan'ın benim için yaptığı son fedakârlıktı. Hayır, deseydi Baba ona inanırdı, çünkü Hasan'ın asla yalan söylemediğini he pimiz bilirdik. Ve Baba ona inandığı zaman, ben suçlanacak- tım; durumu, gerçekte kim olduğumu açıklamak zorunda kalacaktım. Baba beni asla, asla bağışlamayacaktı. Aynı anda, dank etti: Hasan biliyordu. O geçitte olup biten her şeyi gördüğümü, orada öylece durup kılımı bile kıpırdatmadığımı biliyordu. Ona ihanet ettiğimi bilmesine karşın, beni bir kez daha, belki de son kez kurtarıyordu. O an onu bütün yüre ğimle sevdim, hiç kimseyi sevmediğim kadar çok sevdim ve ona otların arasındaki yılan olduğumu, göldeki canavar olduğumu söylemek istedim. Bu özveriye değmezdim; ben bir yalancıydım, bir hain, bir hırsızdım. Bunları söylerdim de, ama içimdeki bir şey, küçücük bir parçam, memnundu. Bü tün bunların yakında sona ereceğine seviniyordu. Baba onları kovacak, biraz üzülecek, ama yaşam devam edecekti. İşte bunu istiyordum; devam etmeyi, unutmayı, taze bir başlangıç yapmayı. Yeniden soluk alabilmek istiyordum.
Sayfa 108Kitabı okuyor
Bu duvarlar arasında nice gençlikler, nice hayatlar mahvolup gitti! Gerçeği söylemek lazım, bu adamlar her zaman rastlanan adamlardan değil. Bu adamlar belki de halkımızın en kuvvetli ve kabiliyetli insanlarıdır. Ama onların kuvvetleri boşu boşuna harcanıp gitmektedir. Bunun kabahati kimin? Evet mesele bu: Kabahat kimin?
"Her zaman gerçeği olduğu gibi söylemek zorunluluğu yoktur. Önemli olan, gerçeğin açıklanış biçimidir."
Sayfa 130Kitabı okudu
