İlknur
@gezegendebirokur
57 okur puanı
Haziran 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Gerçekliğini ispat edemedikleri birçok kutsal şey gibi; yok oluşların ülkesinde yanan son mumu söndürmekten ibaretti aslında olanlar.Sözlerin yerini bitmek tükenmek bilmeyen bir sitem, umudun yerini yarım bırakılmış satırlar aldı.Son bir hamleydi.Belki de hissedebileceği son acıydı.
"Eğer benimle kalsaydın," dedi."Sana bu yağmurun da zarar vermesine izin vermezdim.Senin için bütün evrenle, doğanın kendisiyle de savaşırdım."
Ben o an anladım, Fetih Yargıcı'nın uğruna savaştığı tek kişi aslında hiç kimseye itiraf edemediği kendisiydi.
Kutsal kitaplarda dünyanın sonunu kıyametin üstleneceğini ve bir ateş tufanının getireceği yazıyordu. Gözyaşlarıyla yıkanmış ruhum, bir kez daha ihaneti en harlı yanından tattığından biliyordum ben.Cehenneme atılmış, alevlerin içinden defalarca kez yanmış, yok olmuş o kadın bendim.Cehenneme sığınıp, cehennem alevlerinde büyüyen o küçük kız bendim.O soğuktu, ölüme meydan okuyacak kadar soğuk.Baktığı insanın ruhunu donduracak kadar soğuk.Ben dünyayı ateşe verecek kızdım.O dudaklarıyla üfleyerek, ateşi söndürebilen adam.Bu hikayenin masumu yoktu.
Okur Takip Önerileri
Karanlıkta beni bekleyen bir gölge var.
Alev almış köprüler görüyorum gözlerimi kapattığımda.
Ateşler gökyüzüne kadar yükseliyor; bir delik açılıyor, beni içine alsın istiyorum.
Bana bembeyaz melek kanatları teklif ediyorlar, kabuslarımda o kanatları kırıp cehenneme indiğimi görüyorum.
Yıldızların bile küstüğü karanlık gökyüzünün altında, çırılçıplak ortada bırakılmış ruhum acı içinde kıvranırken başımı olduğum yere bıraktım.Bacaklarımı kendime çekip cenin pozisyonu aldım.Nefesim nihayet daraldığında kendimi sakinleştirmek için uğraşmadım bu defa.Orada öylece ciğerlerime sıkışan havanın tükenmesini ve gözlerimi bir daha açmamayı diledim.Birinin içinde kaybolduğum bu karanlıktan beni azat etmesi diledim.
Maya Efnan.Gece saçlı kız.Amelya'nın torunu.Ölümün öz kızı.Yıkıcı.Kusursuz bir silah.Gecenin içine doğan tohum.Bunların hepsinin ardında yatan tek bir şey vardı.Onların bilmediği tek şey.Ben, tüm gücümü çektiğim acılardan alıyordum.Biraz daha acı, biraz daha ve bir daha yıkılmayacak kadar güçlü olacaktım
Bu gece hava her zamankinden daha karanlıktı; ya da ben bir kez daha öyle sanıyordum.
Kocaman bir boşluk daha.
Bir ölüm sessizliği.
Başka bir çığlık daha.
"Benimle kalsan sana sımsıkı sarılırdım, kabuslar gördüğünde seni uyandırdım.Göz yaşlarını silerdim.Senin için, ruhun için savaşırdım."
"Ve ben sana," dedi bocalayan bir sesle."Buranla," çatılmış kaşları arasında derin bir öfkeyle, şu âna dek sanki bana dokunmamak üzere mühürlenmiş parmaklarını alnıma dokundurdu."Buran arasındaki mesafe kadar yakınım."Yavaşça güldü.
"Cennet ve cehennem arasındaki bir günah mesafesi kadar; Adem'in uzandığı elma gibi."
Güçlü olmak istemiyordum.Bu döngünün içine girmek istemiyordum.Güçlü olmam gerektiği demek, başıma uğraşmam gereken şeylerin geleceği demekti.Hayatımın çığrından çıkacağını hissediyordum ama bu kadar hızlı değildi.Güçlü bir karakterin olması hakkında bir şeyler biliyordum.Güçlü biri olduğunuz zaman insanlar ilk önce sizden vazgeçiyorlardı.Canınız yanmaz diye düşünüyorlardı ancak güçlü olmanın yalnızca başa çıkmak olduğunu ben çok iyi biliyordum.
"Uyu Aşeka," dedi, kim olduğumu hatırlatmak ister gibi.
"Yarın hala acı çekiyor olacaksın."
Sadece bendim işte; hayal kırıklığı.