Arada bir kendimi hatırlıyorum Ama nereden çıkaramıyorum Sanki bir Pazar öğlesiydi İkide mi, ikile mi, içkide mi Bilmiyorum Arada bir keçileri kaçırıyorum Sonra ara Allah ara Bulamıyorum Saatime bakıyorum Yelkovanı yok Bir şeyler geçiyor, bir şeylere kala Akşamda mıyım, sabahda mıyım, sonsuzda mı Bilmiyorum Acım sessiz bir günbatımı Başım dönüyor Bir deniz tutması Eksiğim Elim kolum bağlı Yetemiyorum Ölmemeye bahane olsun diye Oturup rakı içiyorum Silahsızım, yaralıyım, uykusuzum Şarkılar geçiyor aklımdan Bir sürü insan öldü biliyorum Söyleyemiyorum Ellerime bakıyorum Titriyorlar Çiçeğe, çocuğa, kediye, gitara ilgisiz Ateşi tutsa irkilmeyecek gibi duruyorlar Ben de yadırgıyorum Bu yıl hüzünlü olacak Anlıyorum Ne kadar acelesi var şu akşamların Tam başlarken bitiveriyor Sabahlarda öyle Bir an da uçuveriyor Ama geceler öyle mi? Bu yüzden işte, hep bu yüzden Ben upuzun gecelerde kalıyorum “Nasılsın” diyorlar ya bana Ne söylesem diye düşünüyorum Kulaklar tıkanmış çığlığa Ne diyeyim? Susuyorum Hiç tam zamanında ateş edemedim Silahımı çekemedim Çektiğim zamanlar da oldu ama… Tetiği çekemedim Bu yüzden hep vurulup düştüm ben Katil olmaktansa, ölmeyi seçtim
Ahmet Karakayan