Gizem Nur
@gizemnur3
Lise
Eskişehir
Eskişehir
25 okur puanı
Eylül 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bu yarım yamalaklık, bu rayına oturmaya çalışan hayatın gıcırtıları kafamın içinde çınlamaya devam ettiği sürece değişmeyecekler sanırım…
Bu birbirinden farklı meşgale ağlarının sarmalında kesişen hayatlarının ayrım çizgilerini görebiliyorlar mıydı acaba? Ama yaşamak, diye düşündü, ayrım çizgilerini silikleştiriyor.
Ah, gözlerinde yıkanabilseydi gözpınarlarım! Bir kere dokunsaydı birbirine
bakışlarımız, mahvıma yelken açan duygularla okşansaydı senin de kalbin…
Okur Takip Önerileri
Donuk suretler aynı ölgünlüğü taşır mıydı yine?
Yoksa silinir miydi coşkun kahkahaların neşesinden ölüm?
Her yerin altını çizmişim
Tüm bunların sebebi neydi. Gerçekten tek bir olaya mı bağlanıyor her
biri? Bir zincirin halkası mı yaşamım? Ve halkalardan tek bir tanesi çürüyünce geriye kalanları da mı çürütmüştü?
Yorgun gözlerim harf aralarında bir ileri bir geri kıvılcımlanırken tahayyülümde canlanan dünya, başka türlü yaşamlara özlem duyduğum şu acınası kendi gerçekliğimden bir kaçış değil de neydi ki? Sessiz saatlerle geçen bir geceyi monoton bir iç sesle geçirmek yerine – değil midir ki, yalnızların tek arkadaşı iç sesleridir… – yükselip alçalan, zaman zaman haykıran ve belki de fısıldayan başka-seslerle geçirmek ne ahmakça kurnazlık!
Ben kaybolacaktım yaşanmayan ihtimallerin pişmanlığında. Hasret çekecektim hayatımın herhangi bir yaşantısına.
İhtimaller… Ne yaşamlar kaçırdım belki, ne anılar biriktirebilirdim.
Ne yapabilirdim ki? Hiç.
Yaşamak, korkusuzca yürümek demektir. Birbirini takip eden binlerce adımından birinde dahi tereddüt edersen peşindeki adımlarda da dolanır ayağın birbirine. En çok da ayakların bağlıysa bir zincire… Ötesi, ve kötüsü;
bir ayağın öbürünün zinciriyse…
Peki nasıl kendim olacaktım? Bu olduğum kişiyle olmak istediğim kişinin arasındaki uçurumu doldurabilir miydim sahiden? Olmak istediğim kişiyi nasıl kaldırabilirim olduğum kişinin acizliğiyle?
Baban da kimliksizdir, bir düşüncedir olsa olsa. Bu; büyük ilhamlar taşıyan hikayeler, kitaplar için ilk duyuş anında yüce bir şeymiş gibi gözükebilir. Halbuki yaşamın çamuruyla kaplıdır bu kimliksizliğin çehresi. Yaşamın bütün çelişkilerini taşıyan bir ruhu iki kelimelik bir isme sığdırmak garip değil mi?
Mesela başarılıydım, peki tüm bunları bütün yüreğiyle ortaya koyan özne olarak ‘ben’ neredeydim? Ya da saygın bir isme kavuşmuştum, Hikmet Arkan dendiğinde entelektüel camiada bir yankı yaratıyordu ismim, peki bu iki kelimenin ardındaki insan neredeydi?
O; duyguları olan, bir şeyler arzulayan, hayal kırıklıkları yaşayan insan yanım entelektüel kimliğimin gölgesinde o kadar fazla kalmıştı ki ben bile göremez olmuştum sonunda.
Çevrem kalabalıktı, bütüne baktığında yalnız düşünülemezdim. Ama bütünün parçaları tek tek incelendiğinde yapayalnızlık akıyordu duvarlarından.
Gelse, her şeyi anlatıp af dilese yalandan kızardım belki. Onu da gururum için – belki de onun gözündeki gururumu korumak için – yapardım.