Hayatımda olup bitenler üstünde düşünmemeyi öğrendim. Biten şeyler üstünde hele... Çok şey bitmiş olmalı çünkü. Hepsine üzülecek olsam çok önce üzüntüden ölmüş olmam gerekirdi. Bakarım son geliyor,söz şeklinde,davranış ya da durum şeklinde, bakarım bana yer kalmıyor, zaman da kalmıyor, sessizce yürür giderim. Nereye gittiğimi bildiğimden değil. Kederlenirim uzaklaşırım. Kaybetmek bana koymaz. Yeter ki üzerinde düşünmeyeyim, bir zamanlar bir şeylere sahip olduğumu hatırlamayayım. Sevildiğimi, bilhassa. Bilmiyorum ki. Hayatımda her şey ve herkes beni önünde sonunda terketmiştir. Çünkü karşılık verememişimdir. Hakkını verememişimdir. Zaman ve sabır. Bunlar hiç benden yana ve bende olmadı. Kimseye fenalık yapmadım, kimsenin kalbini kırmadım, kibarlığa tutundum, ama yetmedi.
