Kendi cehenneminde açıyorsun gözlerini ilk defa. Adem kovuldu cennetten geldi dünyaya. Zebaniler kandırıyor seni her gün iyi bir insan olursan cennette gidersin diye. Nefes alıyorsun, aldığın oksijen yakıyor ciğerlerini. Nefes veriyorsun bu sefer zihnin yanıyor acıdan. Yediğin yemek, içtiğin su, suratına gülümsediğin her insan sana zarar veriyor. Sana zarar vermeyen tek bir şey var. O da göz kapakların. Görmemeni sağlıyor ki acı çekmeyesin. Cehennemi ne kadar az görürsen o kadar iyi senin için. Zebaniler durmadan başında dört dönüyor. Sevgi, diye fısıldıyorlar kulağına. Sevgiyi duyman, sevgiyi hissettiğin anlamına gelmez. Sevgi yok, cehennemde sevgi asla olmadı. İnsanoğluna en büyük ceza bu işte. Sevgisizlik. Sevginin kucağına doğduğumuzu sanıp cehennemde olmadığımızı sanıyoruz. Zebanilerin en büyük işkencesi de bu. Cehennemi bir illüzyon ile dünyaya çevirmişler. İnsanların yüzlerine boş bakışlar ve içten görünümlü gülücükler yerleştirmişler. Sevgi var diye bizi kandırıyorlar. Biz de inanıyoruz. İnandığımız anda cehennem azabı başlıyor.
Dünyaya geliyorsun. Annen, baban diyor ki "Seni hep çok seveceğiz." Doğduğundan andan öldüğün ana dek sevgileri bir bir azalıyor. Beraber doğduğun o koca kalp büyüdükçe minik bir taşa dönüyor.
Dünyaya geliyorsun. Bir insanoğluna vuruluyorsun herkes gibi. Diyor ki " Seni ömrümün sonuna dek seveceğim." Bunu demesinin hemen ardından cehennem mide bulandırıcı özelliklerini ortaya çıkartıp seni yine sevgisiz bırakıyor.
Dünyaya geliyorsun. Bir hayvanın başını okşuyorsun. Diyorsun ki "Seni seviyorum." Başını okşadığın hayvan eline saldırıyor.
Dünyaya geliyorsun. Bir çiçeğe aşık oluyorsun. Diyorsun ki " Seni seviyorum " Çiçek bir ay sonra solup gidiyor.
İşte cehennemin işleyişi bu. Senin sevdiklerin sana zarar verir. Sen sevdiklerine zarar verirsin. Her doğan insan bir günahkardır evrenin gözünde. Cezalandırılır her gün farkında olmadan. Doğan Güneş bizi sevmediğinden her akşam batar. Açan çiçek bizi sevmediğinden solar gider. İnsanlar ölür, cehennem baki kalır.