Neden kendi dünyamın insanlarından nefret ederken bile onlara karşı bir sevgi duymaksızın yapamıyordum? Neden onları affetmeden duramıyordum? Ve insanlara duyduğum sevgide de her zaman aslında özlemin acısını duyuyordum: neden nefret etmeksizin onları sevemiyordum?