O kadar üzüyor ki bu hikaye beni. Bi yerlerde bu hayatları gerçekten yaşayan birilerinin var olduğunu bilmek kahrediyor. Bugün öylesine bi yere yetişmek için yürürken, öyle aniden, durup dururken, bi ay önceki ben bile ben değilim sanki diye düşündüm. On yıl önce bu kitabı okurken ben yine bendim aslında, ama bi o kadar da ben değildim. Eksiktim. Yine de eksiğim mutlaka. Tamamlandıkça eksik yanlarımızı daha mı çok fark ediyoruz acaba? Bilemiyorum. Dünya çok acayip bi yer. Ben yürümeye devam ediyorum.