Dosto Dosto!! İlk kez okuduğumda seni küçük bir çoçuktum ve en kalın kitabını seçmiştim. Tekrar beni batağına çektiğinde yarım kalmış bir görev gibi duran başyapıtın' Suç ve Ceza' ile kendimi buldum. Sonra peşi sıra geldi kitapların, Dostoyevski okuduktan sonra insan bunalıma giriyor mu? Evet. Ama okuduktan sonra bir daha asla eskisi gibi de olamıyor. Sen nasıl Dostoyevski oldun peki? Nasıl bu kadar ruhun derinliklerine inebildin. İnsan denen varlığı 175 yıl önce sen yazmışsın, ben yazdıklarının altını çize çize sana hayran olmuşum. Ne peki insan? Ekselansları karşısında kıyafetinden utanan, kopan düğmesinin peşinde koşan yoksulluğundan utanan, kendi de olanı verirken canı yanmayan bir kaç rubleyi bile düşünmeden mektup arkadaşı ile paylaşan onun acısını sahiplenen, bir iki lira borç isterken bile utancından yerin dibine giren, sevgili dostu için yanıp tutuşan.. Günümüze bakınca yoksulluğu göremediğimiz için yoksayıyoruz, elbisesi olmayanları görmüyoruz bile, bir cenaze evine gidip başın sağolsun deyip çıkıyoruz, bizde fazladan olanı verirken bile kırkta bir diye tutturmuş gidiyoruz, görmeyince yok sanıyoruz ya da üstümüzden yükü atıyoruz, paraya ihtiyacımız olunca bir bankanın kapısından içeri girip kredi çekiyoruz, bunların dışında esas yoksulluk duygu yoksulluğunda boğulmuş gidiyoruz dostumuz için sevdiklerimiz için değil de kendi nefislerimiz için yaşıyoruz. Bu yüzden biz insanız demi? 175 yı olmuş sen yazalı ama insan hala aynı insan. Siz sayın okurlar bu iki iyi dostun mektuplaşmalarını mutlaka okuyun..

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Akvaryum Yayınevi · 201361,7bin okunma

··

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.