Düşün, kapat gözlerini ve bu soruyu sor kendine: "Benim karantinam ne? Özgür hissetmemi engelleyen ne?"
Sonra dinle beni. Hiçbir şeyin içinden çıkmamız gerekmiyor. Hiçbir şeyden kurtulmak zorunda değiliz. Hiçbir şey özgür hissetme imkanımızı elimizden alamaz. Sana kendini karantina altında gibi hissettiren her neyse ondan kurtulmaya çalışma. Onu sev. Kafana taktığın, seni üzen ne varsa sev onu. Sevmeye çalış. Herhangi bir yerindeki yara izini mesela, sev onu. Acılarını sev, kızgınlıklarını sev. Kafanı kaldır, etrafına bak, gözüne çarpan ilk sevmediğin şeye odaklan ve sev onu.
İnsana özgür hissettiren tek şey sevgi hissiymiş, bunu bana hayat öğretti. Ruhum hala karantina altında ama ben özgürüm. Ruhlarımız hala karantina altında ama biz özgürüz. Yanımdakileri seviyorum, gökyüzünü seviyorum, ağaçları seviyorum, kuşları seviyorum, kendimi seviyorum, saçlarımı seviyorum ve sevdikçe özgürleşiyorum. Derin bir nefes al, içinden gelmese bile, "Seni seviyorum," de kendine. Masanda duran küçük bir not kağıdını al, "Seni seviyorum not kağıdı," yaz üzerine. Sevgi dağıt etrafına, için sevgiyle doldukça özgürleşeceksin. İnan bana, yaşadığın hayat bir savaş alanından farksız olsa bile sen o savaş alanına bakıp, "Hayatımı seviyorum," dediğin an özgürleşeceksin.
Sayfa 296Kitabı okudu
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.