✍DİPÇE: Kaybediş: Yüzyıllardır tanıdığın birine iç rahatlığıyla şımarma, kızma, bozuk atma, kavga etme hakkının elinden alınmasıdır. O, gidişiyle seninkilere dolanmış köklerini söküp alırken seni de yerinden ediyordu aynı bahçenin çiçekleri olmak böyle bir şeydi.O olmadan yeşeremiyor, tomurcuk olamıyordun... Ruhu açık eden dupduru bir dille yazmış Melisa Kesmez.5 öykü, kadın gözüyle anlatılmış.Bu öykülerin ortak izleği tutunma ihtiyacı, bir nohut oda bakla sofaya sığınma, kanayan tarafları sağaltma, yüzleşme ve dinginleşme ihtiyacı...Kadın karakterler üzerinden gitse de iki öyküde apaçık, erkeğin de eşya/ mekan bağıntısını, bir kalbi nohut oda belleme arzusunu vurgulamış. Öyle güzel ifade etmiş ki her okuyucunun; kurumuş bir begonvilde ufalandığını, açık bir gardroptan sızan iniltiyi ya da karşı tarafın ışıklarının geç bir hesaplaşmaya davetiye olduğunu, o havaalanına hiç gitmeseniz de uğurladıklarınızın özlem yumağına dönüşüp boğazınızı tıkandığını...duyacağını hissedeceğini düşünüyorum. Özellikle son öykü (novellaya göz kırptığını söyleyebilirim) beni çok etkileyen , ruhumun gediğini zarif bir yaka iğnesiyle ilintilediğimi fark ettiğim ve daha çok çok zamana ihtiyacım olduğunu yüzüme vuran bir öykü oldu.Ayrıca Son Bir Çay öyküsünde de duygu geçişlerindeki başarıdan söz etmeliyim. Yoğun okuma aralarına alacağınız, öykü kitaplarına mesafeli yaklaşanların da önyargısını kıracağına inandığım bu kitap tavsiyemdir.Esen kalın

Nohut OdaMelisa Kesmez · Sel Yayıncılık · 20186,7bin okunma

·

132 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.