Köylüyüm
Kentimin sokaklarında geziyorum. Şehirlendim artık. Apartmanların görgüsüyle kültürlendiğimi sanıyorum belki de. Caddelerde ki hengameden keyif alırken, eve gelip yorgunluğumu farkedince sövmeye başlarım bu şehre. Çünkü şehir yorucudur. Sahi ben nereliyim? Sormakta haksız mıyım bilmem. Arabam yokken köyden gelen torbaları çarşıda taşımamak için taksi tuttuğum da olmuştur. Çünkü görmesin insanlar utanırım. Bana bakmayan gözlerden sakınırım kendimi. Ninem, ismimi yazmış görderdiği torbanın üzerine karışmasın diye. Yoksa ismimi mi kıskanıyorum insanlardan? Bayramlarda bile görmeye tahammül edemediğim ninem bu yaşında hala çiftçilik yapıyor, bize erzak gönderiyor köyden. Bazen düşünmüyor değilim; belki de Ninem benden daha şehirlidir. Çünkü ben nereli olduğumu dahi bilmiyorum. Çıraklık okulunda ki arkadaşlarım nereli olduğumu sorunca, hangi köylü olduğumu söylemekten çekinmem, hatta övünürüm bile. Fakat köye gidince köydekilere şehirli olduğumu gözlerine soka soka bildirmek isterim. Şehrin sokaklarında köyden gelen erzak torbasını saklama ihtiyacı hissetsem de, köyde ünlü bir mağazadan payıma düşen çantayı göstermekten ar etmem. Elimde profesyonel bir fotograf makinası var. Köye gittiğim zaman nostaljik çekimler yapmak için yanımda bulundururum. Altımda binbir zorlukla sanayide çalışarak aldığım araba var ama insanlar beni lüks içinde yaşayan bir elit zannetsinler, ne zarar? Köyde kim olduğunu bilmediğim, bilipte görmezden geldiğim sahtekar insanların dahi fotografını çekip masum pozlarını şehirde ki arkadaşlarımın görmesi için sosyal medyada paylaşırım. Köyüm dedikodu yuvası olsa da, huzur beldesi olarak tanıtırım hep köyümü. Doğa, yeşillik, tarih.. Gözlerimi kısarak bakarım çobanlara ama onları dahi kadrajımdan mahrum bırakmadım hiç. Bu kadar insan severim. Eskiden bende böyle çoban idim. Belki de bana da böyle bakıyorlardı kim bilir? Ben köye gitmek istemiyorum ama, ne yapayım?Babamlar gelince bende gelmek zorunda kalıyorum köyüme. Burada canım çok sıkılıyor. Allahtan arabam var da akşamları ilçede ki cafeye oturmaya gidiyoruz arkadaşlarla. Yoksa köyde hayat çekilecek gibi değil inanın. Biz bu semtin çocuklarıyız. Köyde bir elit gibiyiz, şehirde ise aykırı sözler yazılı olan bir duvarın önüne oturup sigaramızı içerken önümüzden geçen kızlara aval aval bakıp, laf atarız. Fakat başka mahalleden bir yabancı o kıza ilanı aşk etse mahallemizin namusunu korumaktan imtina etmeyiz tabi. Namus önemli şey. Aidiyetinde namusu var mıdır bilmem. Nereye ait olduğunu bilmeli insan.. Hep kendime soruyorum: Ben nereliyim?