"Cyrano yıllarca sevmiş ve Roxane onu sonunda anlamıştı.
Ben de bekleyebilirdim. O akşam cennete ulaşmama ramak kalmıştı.
Bir enseyi sevmek.
Ve sarı ceketi.
Okula gelirken giydiği ilkbahar güneşiyle parıldayan - ve şiirlerime giren - o sarı ceketi sevmek.
O günden sonra, ne zaman sarı ceketli bir kadın görsem hep onu hatırlayıp dayanılmaz bir özlem duydum.
Gianni’nin sözlerim şimdi anlıyorum: tüm hayatım boyunca,
tüm serüvenlerimde Lila’nın yüzünü aradım.
Tüm hayatım boyunca Cyrano'nun son sahnesini oynamayı bekledim. Belki de başıma gelen kazaya yol açan şok o sahnenin bana sonsuza dek yasak olduğunu anlamak oldu.
On altı yaşında, bana Vallone’deki geceyi unutma umudunu verenin Lila olduğunu şimdi anlıyorum, çünkü hayata tutunmak için yeni bir aşka yelken açtım. Acınacak şiirlerim Rahat Ölüm
Deneyimi’nin yerini almıştı. Lila benim olsun demiyordum, ama
yanımda ya da önümde olursa, lise yıllarımı -nasıl desem - tırmanışta geçirecek ve çocukluk yıllarımla yavaş yavaş banşacaktım.
Lila ansızın ortadan kaybolunca, üniversiteye kadar belirsiz bir
haleti ruhiye içinde yaşadım, sonra o çocukluğun simgeleri olan
büyükbabam, annem ve babam sonsuza dek yok olduklarında,
çocukluğuma iyi gözle yaklaşma girişiminden vazgeçtim.
Bilinçaltına atıp her şeye sıfırdan başladım.
Bir yanda avutucu ve umutlandıncı bir eğitime kaçış (Üniversitede Direniş tarihi değil, Hypnerotomachia Poliphili okudum), diğer yanda Paola’yla karşılaşmam.
Ama, eğer Gianni haklıysa, içimde bir hoşnutsuzluk kalmıştı. Lila’nın yüzü dışında her şeyi bilinçaltına atmıştım ve onu kalabalıklar arasında aramaya devam ediyor, yitirilmiş şeylerle yapıldığı gibi geriye değil, ileriye giderek, şimdi boşuna olduğunu bildiğim bir arayışla onu bulacağımı sanıyordum.
Ani kısa devrelerle kesintiye uğrayan labirent biçimli bu derin
uykumun yarattığı bu labirent sayesinde değişik dönemlerin gidiş yönünü bilsem de, zaman okunu yok ettiğimden, ileriye ya da geriye dönük canlandırabiliyorum-"
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.