"Ara sıra gelen ağlama isteği her gece oturur oldu içine. Çok ağladı; yaraların acısından, anasının acısından, terk edilmişliğin acısından ağladı. Birkaç seferden sonra artık ağlamaktan bile utanmaz olmuştu. Zira bütün o hıncını, ezilmişliğini içinden söküp atıyordu ağlamak. Kim bilir kurt kuş bile acımıştır bu haline. Bazı geceler bir çift baykuşun, kumrunun ona hüzünle eşlik ettiğini duyuyor, bazen kurtların uluyuşunu ağıt gibi işitiyordu."
Sayfa 138 - Aynı Dördüncü Günün Melaneti adlı öyküdenKitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.