Birden kendimi her nesnenin yerini koymaya karar verdim. Bırakın önemsenmeyen bir insanın yerine koymayı, taşın, toprağın, ağacın hatta bilumum hayvanatın yerine koydum kendimi. Yani, empati yaptım. Sonra üzerime umursamadan basıp geçtiğimiz çiçeğin, koklayıp bir kenara fırlattığımız gülün yerine koydum. Üzerine basılıp geçilen çiçeğin, koklanıp atılan gülün, uçarken vurulan bir kuşun, deli diye burun kıvırdığımız yalnız insanların hayatı ne kadar da dramatikti. Öyle ya aslında he varlığın bir hayatı vardı.Ve her varlık fark edilmeyi bekliyordu belki de. Belki de başkalarının ve başka varlıkların varlığını fark edemediğimiz için çirkinleşiyordu hayatımız.
Sayfa 27Kitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.