Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur

Gönderi

424 syf.
9/10 puan verdi
·
Beğendi
·
5 günde okudu
Nörohikaye yazdım. Çayınızı, çorbanızı yanınıza alın da gelin :D
Yazarın okuduğum 2.kitabıydı. Daha önce Kadın – Erkek Beyni kitabını okumuştum. Dili akıcı ve sürükleyiciydi. Yazarın derdinin salt bir roman yazmak olmadığını hepimiz biliyoruz. Nörobilim uzmanı olan yazarımız bu bilim dalıyla ilgili teknik terimleri harmanlayarak bize bir roman yazmış. Sürükleyici bir romanın yanında bu terimleri bize öğretme, aşina olmamızı sağlamak istemiş diye düşünüyorum. Bu kitapla ilgili incelemeler arada bir gözüme çarpıyordu. Genelde kurgusunu ifade etmenin güç olduğunu fark etmiştim. Haklılar tabii. Teknik terimleri yorumlamak öyle kolay değil. Daha önce burada yine bir kitap yazarının stilini taklit ederek hikâye yazmıştım. #87928948 Bu kitaba da aynı şekilde yaklaşarak acaba nörohikaye mi yazsam diye düşündüm. Çok zor bir işe giriştiğimin farkındayım. Sonuçta ben Nörobilim uzmanı falan değilim. Aslına bakarsanız fen bilimleri noktasında da acayip kötü sayılırım. Bu dezavantajlara rağmen yine de hikâye yazarak denemek istiyorum. Hikâye için değerlendirmelerinizi yazarken yapıcı eleştirilerde bulunursanız eksiklerimi görebilirim. Bu hikâyenin bir kurgu olduğunu ve içerisinde yer alacak teknik terimlerin yanlış da olabileceğini unutmayın. Yukarıda ifade ettiğim gibi ben uzman değilim. Bak şurada yanlış ifade etmişsin, doğrusu bu derseniz çok memnun olurum. Bu arada hikâye ne kadar uzun olur bilmiyorum. O yüzden çayınızı, çorbanızı yanınıza alın da öyle okuyun derim :D Nörohikaye girişimine :D başlıyorum. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ “İrtifa kaybediyoruz Şekip.” dedi Muhittin. “Ne irtifası Muhittin?” dedi Şekip. “Şekip, 6 saattir uyuyorsun. Nerede olduğumuzu unuttun. Guatemala’ya görev için gidiyorduk. Hatırladın mı?” dedi Muhittin. “Hatırladım, hatırladım. 12 saat uçakla yolculuk yapmak tamamen saçmalık. Yıl 2025 ve biz halen kıtalar arası çok uzun süren seyahatler yapıyoruz. Devlet, ülkedeki Bilim insanlarına boşuna para veriyor. Teknoloji bu kadar ilerlemişken halen ışınlanmayı bulamadılar. Sadece teknoloji olarak uçakların kapasitesi artıyor. O kadar.” dedi Şekip. “Çok konuşma Şekip. İrtifa Kaybettiğimizi söyledim. Geç şu ikinci direksiyona.” dedi Muhittin. “6 saattir uyuduğumu söyledin. Hemen nasıl direksiyona geçebilirim? Eminim şu an beynimdeki nöronlar halay çekiyordur. Onları geri işlerinin başlarına getirmem için biraz beklemem gerekmez mi?” dedi Şekip. “Geç şu direksiyona artık. Çok narin çıktın. Nasıl özel time alındın anlamıyorum.” dedi Muhittin. Şekip, direksiyona geçti. Bir süre daha irtifa kaybettiler. Sonra uçak düzeldi ve rotaya uygun bir şekilde ilerlemeye devam ettiler. “Benim anlamadığım şey Türkiye’den Guatemala’ya kadar Ahmet’i kaçıranlar hiç iz bırakmamış da Guatemala’da nasıl izlerine ulaşmışlar? Türkiye’den uçak ile çıkarken nasıl kimseye yakalanmamışlar?” dedi Şekip “Elimizde kesin bir bilgi yok ama büyük ihtimalle Türkiye’de Ahmet’in kaçırılmasına göz yuman, ön ayak olan büyük abiler var. Başka türlü ülkenin hava sahasından çıkarken adeta görünmez olup çıkamazsın. Guatemala’da da bir ajanımız var. Şans eseri de ajanımız, sızdığı örgütün üst düzey yetkililerini dinlerken Ahmet’in kaçırılmasına denk gelmiş. Sonra da hemen bizi haber vermiş.“ dedi Muhittin ve ardından ikisi de sustular. Ahmet’i kurtarmak için tam gaz Guatemala’ya gidiyorlardı. Ahmet, elleri, ayakları, ağzı ve gözleri bağlı bir şekilde bekliyordu. Saatlerdir odada yalnızdı. Yakınında duyabileceği en ufak bir ses belirtisi yoktu. Neden kaçırıldığını bilmiyordu. Bir gece İstanbul’daki özel laboratuvarından çıkmış, otonom aracına doğru ilerliyordu. Birden 4 kişi Ahmet’in etrafını sarmış ve aralarından birinin elinde bulunan nano teknolojiyle yapılmış silah ile bayıltılmıştı. Bu silahın özelliği ise karşısındaki kişiyi anında bayıltırken geçici bir amnezi etkisi bırakmasıydı. Amnezide, kişiler Alzheimer gibi ileri demans hastalıklarından farklı olarak kendi kimliklerini, motor ve dil becerilerini ya da mekân algılarını kaybetmezler; ancak geçmiş olayları hatırlama, yeni anı oluşturma ve yeni bilgileri öğrenmede problem yaşarlar. Amnezinin beynin Hipokampus bölümünü etkilediği düşünülmektedir. Çünkü yapılan son araştırmalara göre yeni anı – hafıza oluşumunun görevini Hipokampus üstlenmiştir. Bu silah da yeni anıların oluşmasını geçici olarak engellediği için Ahmet, nasıl kaçırıldığını, Guatemala’ya nasıl geldiğini, o depoda neden bağlı şekilde durduğunu hatırlamıyordu. En son hatırladığı şey arabasına doğru yürüdüğüydü. Kapı açıldı. İçeriye esmer, uzun boylu, kolları yara izleriyle dolu olan General Hugo girdi. General Hugo, telsizdeki kişiye bağırarak talimatlar yağdırırken Ahmet’e doğru geliyordu. Ahmet, kapının açılma ve General Hugo’nun sesini duymuş, kafasını kaldırıp sesin geldiği yere doğru bakmaya başlamıştı. Koca Generalin direkt olarak depoya gelip Ahmet ile ilgilenmesi dikkat çekici bir noktaydı. Çünkü Ahmet, ünlü bir Tıbbi Onkoloji uzmanıydı. Son yaptığı çalışmada vücutta bulunan kanserli hücreleri tedavi etmenin ve hasarlı dokuların onarılmasıyla ilgili önemli bir keşif yaptığını dünyaya duyurmuştu. Ahmet, bu keşfini ücretsiz olarak dünyaya yaymak istiyordu. Kanser ilaçları bu kadar pahalıyken Ahmet’in yaptığı bu keşif, insanlık için umut dolu ve mükemmel bir haberdi. Ahmet, bu davranışıyla çok fazla dikkat çekmiş, kimilerinin takdirini ve desteğini kazanırken kimilerinin de hedefi olmuş olmuş olabilirdi. Örneğin; kanser tedavisiyle ilgili geçici çözümler üretip, sadece umut satan ilaç firmalarını kızdırmış olabilir miydi? General Hugo, telsizdeki talimatları bitirdikten sonra Ahmet’in yanına geldi. Ahmet’in ağzındaki bantı açtı. Ahmet’in yanındaki masadan su dolu bardağı Ahmet’in ağzına dayadı, içmesini sağladı. “Neden burada olduğunu biliyor musun?” dedi Hugo. Ahmet, sesi duyuyor ama henüz konuşamıyordu. Saatlerdir bağlı olduğu için vücudu henüz sağlıklı olarak fonksiyonları yerine getiremiyordu. “Heyyy, sana diyorum. Beni duymuyor musun?” dedi Hugo ve bir süre bekledi. “Duyuyorum. Neredeyim ben? Neden beni bağladınız? Siz kimsiniz?” dedi Ahmet. “Benim adım Hugo. General Hugo. Koca generalin seninle direkt ilgileniyor olması sana garip gelmemeli. Gerçekten çok büyük kişilerin tekerine çomak soktun Ahmet. Seni bu yüzden kaçırttılar. Birazdan sana bazı sorular soracağım. Eğer istediğim şekilde yanıtlar verirsen sağ salim evine döneceksin. Ama istediğim şekilde yanıtlar vermezsen olacaklar hiç hoşuna gitmeyecek Ahmet.” Dedi Hugo. “Bahsettiğin büyük kişiler kim? Benden ne istiyorlar? Neredeyiz biz? Siz kimsiniz?” dedi Ahmet. “Soru soracak konumda değilsin. Anlat. Kanser için bulduğun keşfi anlat. Çalışmaları nerede saklıyorsun? Sen işten çıkıp arabana doğru giderken adamlarımdan bir grup içeri girmiş. Bırak çalışmaları, laboratuvarı bile bulamamışlar. Koca bir boş alan varmış. Söyle şimdi bana Ahmet. Çalışmaların nerede?” dedi Hugo. “Neden bahsettiğini bilmiyorum. Ne çalışması?” dedi Ahmet. “Ahmet, sana konuşmamızın başında istediğim yanıtları verirsen diyerek bir cümle kurdum. Hatırladın mı? Beni istemeyeceğim şeyler yapmaya zorlama. Çalışmaların nerede? Keşfi nerede saklıyorsun?” dedi Hugo. “Neden bahsettiğinizi bilmiyorum.” Dedi Ahmet Hugo, Ahmet’i kaçırtmadan önce araştırmış, kişiliğiyle ilgili detayları öğrenmişti. Onun çalışmalarına son derece bağlı olmasının yanında aynı zamanda tedavinin ücretsiz olmasını savunan bir felsefeye sahip olduğunu biliyordu. Bu yüzden Ahmet’in hemen çözülmeyeceğini de tahmin ediyordu. Bir iki denemeden sonra da bundan emin oldu. Ardından da Hugo, onu konuşturacak birkaç yöntemi düşünüp, uygulamaya başladı. Bu arada onlardan yalnızca 58 km uzaklıkta olan bir havaalanına bir uçak iniş yapıyordu. Muhittin ve Şekip kuleden izin aldıktan sonra uçağı alana indirdiler. Ardından da uçaktan indiler. “Bizi kim karşılayacak demiştin?” dedi Şekip “Sana uçaktayken bir ajanımızın olduğundan bahsetmiştim. Adı Şebnem. Yıllardır burada çeşitli görevlerde yer alıyor. Ülkenin birçok bölgesini ve gerek resmi gerek yerli dilini biliyor. Son derece eğitimlidir. Silah talimlerinde, bomba imha eğitimlerinde ve yakın dövüşte dereceleri vardır. Dosyasında bunlar ve katıldığı operasyonların detayları yazıyor. “ dedi Muhittin “Madem bu kadar özel bir ajanımız var. Biz neden Guatemala’ya geldik? Şebnem kurtarsaymış ya Ahmet’i.” Dedi Şekip “Çünkü Şebnem direkt olarak bize yardım etmeyecek. Başka görevi var. Bize yol gösterecek, Ahmet’in tutulduğu yere götürecek. Operasyonu sen ve ben yapacağız. Ahmet’i alacağız. Ardından tekrar buluşma noktasına geleceğiz. Şebnem bizi uçağa götürecek. Geri döneceğiz.” dedi Muhittin Muhittin, bir yandan Şekip ile konuşuyor bir yandan da yürüdükleri yolu gözlüyordu. Bir süre daha böyle ilerlediler ve Muhittin, güneş gözlüklü, esmer bir kadının onlara el salladığını gördü. Muhittin, kadına yaklaştıklarında dosyada son halinin resmini gördüğün için gelen kadının Şebnem olduğunu anladı. Ardından da Şebnem’in bulunduğu tarafa doğru yürüdüler. “Merhaba, hoş geldiniz. Vakit kaybetmeden sizi Ahmet’in bulunduğu yere götüreyim. Buraya yaklaşık 60 kilometre uzaklıkta bir depoda tutuluyor.” dedi Şebnem. Muhittin ve Şekip başlarını evet anlamında salladılar ve Şebnem’i izlemeye başladılar. Üçü beraber havaalanından çıktılar ve Şebnem’in arabasına gittiler. Arabaya bindikten sonra Şebnem Muhittin’e gidecekleri deponun ve deponun bulunduğu bahçenin bir planını verdi. “Şebnem, depoyu tahmini olarak kaç kişi koruyor? Etrafında tuzak, bomba, elektrikli tel vs var mı? Bununla ilgili bilgin var mı?” dedi Muhittin “Net bir bilgim yok. Uzaktan biraz keşif yaptım. Yüksekçe bir yerden izlediğim için depo içerisindeki pencerelerden tahmini olarak bir liste çıkardım. Depo bir bahçenin içerisinde bulunuyor. Bahçenin duvarları 3 metre ve üstünde dikenli teller var. 1 ön 1 arka kapı var. Kapıların önlerinde ikişer nöbetçi duruyor. Deponun bir kapısı var. Önünde yine 2 kişi var. Arka tarafta kapı olmasa da her ihtimale karşı nöbetçi dikmişler. İkinizden biri onları da indirmeli. Sonradan önünüze çıkma riskini alamazsınız. Depo da 2 katlı bir yer. Deponun içerisinde tahminime göre 10 veya 15 kişi daha var. Her katta kaç kişi durduğunu bilmiyorum. Dışarıdaki nöbetçilerin ellerinde ağır silahlar ve ani hareketler için ceplerinde taşıdıkları küçük tabancaları var. İçeridekilerin de ellerinde benzer silahların ya da daha fazlasının olduğunu düşünerek içeri girmelisiniz. Anladınız mı? Başka sorunuz var mı?” diye sordu Şebnem Hayır dedi Muhittin ve Şekip ile beraber plan yapmaya başladılar. Görevleri gerçekten zordu. Ahmet’i kurtarmaları tam anlamıyla insan ırkını kurtarmakla eş değerdi. Kanser için bulduğu tedavi tüm insanlığı ilgilendiriyordu. Kanserin ne denli tehlikeli ve ölümcül bir hastalık olduğunu hepimiz biliyoruz. Öncelikle belirtmek gerekir ki; kanser, çeşitli genetik ve çevresel faktörlerin etkisiyle, vücudun belirli bir bölgesindeki hücrelerin kontrolsüz ve sürekli çoğalmasıyla oluşan bir hastalıktır. Vücudun bağışıklık sistemi kanser hücreleriyle savaşta büyük rol oynar. Kanser nedeniyle hücreler hızla değişmeye başlar. Ahmet’in bulduğu tedavi yöntemi de 3 aşamalı bir işlem sonucunda kanseri tam anlamıyla yeniyor. İlk aşamada değişen kanser hücrelerinin çoğalmasını engelliyor. Hücrelerin etrafına kaba tabirle bir duvar örüyor. İkinci aşamada ise vücutta çoğalması engellenen kanser hücreleri ile savaşması için bağışıklığı arttırıyor. Son aşamada ise zaten mağlup durumda olan kanser hücreleri tamamen tedavi edilip, sağlıklı hale dönüyor. Tabii ki bu tedavinin işe yaraması için kanser çok erken tespit edilmelidir. İlerlemiş olan kanser dokularıyla savaşmak için bu tedavi henüz uygun değildir. “Beni anladın mı Şekip?” dedi Muhittin “Anladım. Hava kararırken içeri gireceğiz. Sen ön kapıdan girerken, ben de arka kapıdan gireceğim. Nöbetçileri indirip sana haber vereceğim.” dedi Şekip “Kulaklığını kontrol et. Çalışıyor mu?” dedi Muhittin Şekip kafasını evet anlamında salladı ve havanın kararmasını beklemeye başladılar. Operasyonun başarıyla sonuçlanması için en iyi ihtimalin içeriye hava kararırken girmeleri olduğunu biliyorlardı. Ama Ahmet içeride canıyla uğraşıyordu. Hepimiz biliyoruz ki aslında herkes yalnızdır. Aile, arkadaş, çevresel faktörler tamamen yanılsamadan ibarettir. Doğduğumuz andan itibaren biz sadece geçici olarak insanlar ile iletişim kurarız. Ancak zihnimizde baskın olan da yalnız olanda kendimizizdir. Ahmet de bunu çok acı bir tecrübeyle öğrenmek üzereydi. “Söyle. Çalışmaların nerede? Söyle yoksa üçüncü bir tırnağını sökeceğim.” dedi Hugo “Asla. Büyük abilerin insanlığın yanında birer hiçler. Onların tekerlerine çomak soktuğum için memnunum. Benim için insanlar birbirinden üstün değillerdir. Büyük abilerin bilim insanlarının sahibi değil sadece onlardan yardım isteyecekleri hastaları olabilirler. Onlar bile ihtiyaç duyduklarında tedaviden ücretsiz faydalanacaklar. Üzgünüm Hugo! Büyük abilerin, tüm sermayelerini başka yerlere aktarmak zorunda kalacak. Yeteri kadar insanlığın kanını emdiler. Artık gerçekten insan olmayı öğrenmeleri gerekiyor.” dedi Ahmet “Neden? Milyarlarca insan senden haberdar bile değil. Bu savaşı neden veriyorsun? Burada öldüğünde sadece haber sitelerinde alt yazı ile ismin geçecek. Belki şüpheli ölümün ile ilgili kısa süreli tartışmalar yürütecekler. O kadar. Sen sıradan bir insansın ve insanlık seni asla hatırlamayacak.” dedi Hugo “Ahmak herif, meselenin sadece ben olduğunu mu düşünüyorsun? Mesele insanlık. Mesele çözüm üretmek, fayda sağlamak. İnsanlar, avcılık – toplayıcılık yaptığı dönemden beri bir şekilde birbirlerinin hayatlarını kolaylaştırmak için çaba harcıyorlar. Bu çabaların meyvelerini tüm insanlık yiyor. Nesilden nesile yapılan icatlar, bulunan çözümler aktarılıyor. İnsanlık bu şekilde ayakta kalıyor ve kalmaya da devam edecek. Sen beni bugün öldürsen bile benim için sorun olmayacak. Ben olmasam bile başkaları bu tedaviyi dünyaya yayacak.” dedi Ahmet. “Ne saçmalıyorsun sen? Geberteceğim seni birazdan.” dedi Hugo ve Ahmet’in üçüncü tırnağını da kerpetenle çekti. Ahmet’in haykırışı deponun içerisinde yankılandı. “Duydun mu Muhittin?” dedi Şekip “Neyi? Ben bir şey duymadım ama acele etmeliyiz. Hızlan. Fransa’da yaptığımızı hatırlıyorsun değil mi? O taktiği kullanacağız” dedi Muhittin “Tamam” dedi Şekip ve operasyon başladı. Muhittin, ön kapıdaki nöbetçileri nasıl etkisiz hale getireceğini kafasında tasarlamaya başladı. Oldukça zor bir işin içerisine girmişlerdi. Sakinleşmeye ve daha keskin hareketler etmeye ihtiyacı vardı. Aklına adrenalin hapı yutmak geldi. Muhittin’in nöronları, yuttuğu adrenalin hapı yüzünden daha hızlı hareket etmeye başladı. Çünkü vücuttaki adrenalin veya başka bir ismiyle epinefrin, böbreküstü bezlerinin iç kısımları tarafından öz bölgede salgılanan bir hormondur. Doğada bu hormonun görevi, organizmayı acil harekete hazırlamaktır. Etkisini, nabzın atışı, kanın iç organlar ve deriden kaslara sevk edilmesi, karaciğerdeki glikojenin glikoza değişmesi ve böylelikle, acil bir enerji kaynağı sağlanması şeklinde gösterir. Heyecan ve korku durumunda adrenalin salgılanması artar. Kan damarlarını genişletir. Acı hissini azaltır. Göz büyümesiyle göze alınan ışık artar, daha net ve hızlı görüş sağlanır. Muhittin, onları gözlemlerken kör bir nokta keşfetti. Kapının üstündeki dönen ışıkların tam bir tur yapması 10 saniye sürmekteydi. 2 nöbetçi rutin hareketler yapıyordu. Soldaki nöbetçi sola doğru 10 adım atıyor ve kapının önüne tekrar dönüyordu. Sağdaki de aynı işlemi sağ tarafa doğru yapıyordu. İkisi de kendi tarafına dönüp yürümeye başladığında onları etkisiz hale getirmesi gerekiyordu. Susturucu kullanıp tabancayla ateş edemezdi. Çünkü birbirlerine çok yakındılar ve Muhittin’in ölümcül olmayan yerlere sıkma ihtimali vardı. Iskalarsa ya da dikkatlerini bir şekilde çekerse sorun olabilirdi. Ayrıca biri vurulup düştüğünde çıkan ses, öteki tarafından duyulursa o nöbetçi telaşlanıp silahına davranabilirdi. Muhittin, riski göze alamazdı. Mecburen bıçağını kullanacaktı. Muhittin, tepelerindeki ışığın istediği konuma gelmesini bekledi. Ardından hızla ama sessizce onlara doğru yaklaştı. Bıçağını hazırladı. Sağdaki nöbetçinin bacaklarının aşil tendonlarını kesti. Nöbetçi diz üstü düşerken bıçakla boğazını kesti. Sonra hemen arkasına dönüp, soldaki nöbetçinin sırtına bıçağı fırlattı. Sırtından yaralanan nöbetçi sarsılmaya başladı. Muhittin ona doğru koşup bıçağı sırtından çıkarıp şah damarına sapladı. Böylelikle iki nöbetçiyi de etkisiz hale getirmiş oldu. Ardından, onları yolun kenarına, karanlık bir yere taşıdı ve kapıdan içeri girdi. Muhittin, içeri girerken Şekip de içeri girdiğini Muhittin’in kulaklık aracılığıyla aktardı. İkisi de kendi tarafında bulunan adamları indirdikten sonra deponun giriş kapısında buluştular. “Ne durumdasın Şekip?” dedi Muhittin “Adamlar gerçekten çok güçlüler. İyi eğitim aldıkları çok belli. Beni biraz zorladılar.” dedi Şekip “Ağlamayacaksın değil mi? Gerçekten bazen narin olduğunu düşünüyorum. Nasıl seni aldılar? Yoksa torpille mi?” dedi Muhittin ve Şekip bu cevaptan sonra Muhittin’in omzuna sertçe vurdu. “Oyalanmamamız lazım. Ahmet’in ne durumda olduğunu bilmiyoruz. Çabuk olalım.” dedi Şekip Muhittin tamam anlamında kafasını sallayıp kapıyı yavaşça açacakken durdu ve Şekip’e döndü. “Yanlış yapıyoruz. Etraf çok sessiz ve bir tuzak olabilir. Kapıdan giremeyiz. Çabucak enseleniriz. Deponun planlarını çıkar. Başka bir giriş bulmalıyız.” dedi Muhittin. Şekip, planları çıkardı ve beraber planı incelemeye başladılar. “Çok kapısı varmış gibi durmuyor. İkinci katta birkaç oda var. Tek giriş burası görünüyor. Arka taraftan gelirken gözüne bir şey çarptı mı?” dedi Muhittin Şekip düşünmeye başladı ve çok sürmeden “Evet. Arka tarafta bir yangın merdiveni var. Ama yerden 3 metre kadar yüksekte. Muhtemelen aşağı çekmek gerekecek. Onu kullanabiliriz.” dedi “Deponun içerisinden dışarıya açılan bir kapının çıkışında olmalı. Ama planda böyle bir kapı yok. Emin misin?” dedi Muhittin “Eminim. Zaten başka şansımız da yok. Hadi arkaya gidelim.” dedi Şekip “Tamam. Çabuk gidelim.” dedi Muhittin ve hızla arka tarafa gittiler. Gerçekten de Şekip’in bahsettiği gibi bir yangın merdiveni vardı. Yanlarında ip olmadığı için Şekip Muhittin’in omzuna çıktı. Muhittin, Şekip’i omuzlarına aldığı için yere doğru çömelmişti. Şekip tamamen yerleşince Muhittin yerinde doğrulmaya başladı ve Şekip yangın merdivenine doğru uzandı. Elleriyle yangın merdivenini yakalayıp aşağı çekti ve önce Şekip sonra da Muhittin çabucak merdivene tırmandı. Düşündükleri gibi yukarıda bir kapı vardı. Kapının nereye açıldığını bilmiyorlardı ama başka şansları da yoktu. Birkaç saniye birbirlerine ne yapacağız anlamında baktıktan sonra Muhittin yavaşça kapıyı açtı ve içeri girdiler. Kapı teras gibi bir yere açıldı. Burası oldukça tozluydu. Demek ki uzun süredir buraya ayak basan olmamıştı. Deponun güncel planlarında buranın olmamasının sebebi de belki bu olabilirdi. Zaten kullanılmıyor diye düşünmüş olabilirler. Guatemalalılar da biraz garip sanırım. Yangın merdivenini niye kullanmayasın? Planlara koymamışlar. Bina yanarsa ayin falan mı yapıyorlar içeride? Ne yapıyorlar acaba? Muhittin ile Şekip içeri girerken tozu fark edip, ağız ve burunlarını kapattılar. Bir süre ellerini bir tür yelpaze gibi kullanarak ilerlediler. Ahmet, acaba deponun tam olarak neresindeydi? Sesini duymuşlardı ama bu yankı da yapıyor olabilirdi. Vakit daralıyordu. Korktukları başlarına gelmesin diye hemen hareket ederek etrafı kolaçan etmeye başladılar. “Daha ne kadar dayanacaksın? Konuşsana be adam. Lanet çalışmaların nerede?” dedi Hugo ve bir tokat daha attı Ahmet’in yüzüne. Gece boyu onu hırpalamıştı ama bir sonuç alamamıştı. Ahmet direnmeye devam ediyordu. Tokadı yedikten sonra kanı yere tüküren Ahmet, “Ellerin çok narin. Yapabileceğinin en iyisi bu mu? Nasıl asker oldun sen? Torpil mi yaptılar sana? Belki de bir zavallı olduğun için yalvarmışsındır seni orduya almaları için. Hugo, ne dersin?” dedi gülerek. Hugo, sinirlenip bir tokat daha attı ve artık sabrının sonuna geldiğini hissetti. Tırnaklarının çekilmesi işe yaramıyordu. Dayak atmak da Ahmet’in o sarsılmaz iradesini kırmıyordu. Hugo sinirle düşünmeye başladı. Sahi biz nasıl düşünüyorduk? Beynimiz bunu tam olarak nasıl yapıyordu? Beynimiz o kadar muazzam bir organ ki, müthiş bir denge ve çalışma prensibine sahip. Tüm düşüncelerimizin oluştuğu yer; benlik duygusunun farkında olunmasını sağlayan, insanı insan yapan, beynin en büyük bölümünü oluşturan ve aynı zamanda tüm parçalarını sarmalayan yapı serebrumdur(telensefelon). Bizi biz yapan bu sistemin temel yapı taşı, nöron ismi verilen beynin ana sinir hücreleridir ve bu yapılar embriyonik gelişimin 7. haftasında oluşmaya başlarlar. Hatta o kadar hızlı bir oluşum söz konusudur ki, saniyede yaklaşık 5000 nöron üretiminden bahsedilebilir. Algı, zekâ, akıl, mantık, düşünce gibi bilişsel fonksiyonların hepsi nöral aktivitenin sağladığı fonksiyonlardır ve nöronlar birbirleriyle elektro-kimyasal bir işlemle haberleşerek yeni bağlantılar oluştururlar. Tüm duygular, düşünceler, eylemler kısacası tüm aktivitelerimiz bir nörondan diğerine iletilen elektro-kimyasal sinyallerle meydana gelir. Yetişkin bir insan beyninde ortalama 100 milyar adet nöron bulunur. Her nöron; dendrit adı verilen uyarıcı sinyallerin alındığı bir giriş bölgesi ile uyarıları hücre gövdesinden alıp diğer hücrelere ileten çıkış bölgesi yani akson yapılarından oluşuyor. Nöronların temel görevi, beynin verdiği kararlara uygun biyo-elektrik sinyalleri dağıtmaktır. Uyarılan nöronlar şimşek çakması gibi bir hızla diğer nöronları uyararak karmaşık bir nöron ağı oluştururlar. Her nöronun akson ucu, elektrik kablolarındaki gibi miyelin kılıf adı verilen özel bir doku ile sarılarak izole edilmiş haldedir. Bu doku enerjinin iletim hızını arttırarak, düşünme ve öğrenme becerilerini geliştirir. Yeni bir şey öğrendiğimizde ve aslında bir şeylere “kafa yorduğumuzda” nöronlar arasında yeni bağlantılar oluşturmuş oluruz. Bu düşünsel olaylar sonucunda karmaşık nöron ağları oluşur. Bu bağlantılar arasındaki boşluğa ise sinaps adı verilir. Her nöron, ortalama olarak 1000 sinaps (sinir bağlantısı) oluşturur. Sinapsların sayısı ne kadar fazlaysa, verilerin işlenebilirliği o kadar fazla diyebiliriz. Beynimize saniyede yaklaşık 400 milyar bit bilgi girer; ne kadar çok sinaps, o kadar çok bilgi işlemek ve bu girdileri verimli bir şekilde değerlendirebilmek demektir. Ortalama bir beyin bu verilerin 2000 bit kadarını işleyebilir ve bilinçli zihin 5–9 bitlik bilgiyi ayırt edebilir. Bu duruma 7 ± 2 dikkat aralığı adı verilir ve dikkatimizi aynı anda birden fazla olaya vermeye çalıştığımızda aklımızın karışması bu yüzdendir. Bilişsel fonksiyonların karşılaştırılması aşamasında ise beynin büyüklüğü yani nöron sayısı değil, sinaps sayısı önemli kıstastır. Yani sinaps sayısı ile zekâ seviyeniz doğru orantılı diyebiliriz. Nöron sayısı azalmaz ama sinaps sayısı azalabilir. Zaman içinde aktif etmediğiniz verileri artık hatırlayamadığınızı görürsünüz. Beynimizde 100 milyar nöron olduğuna göre, toplamda 100.000.000.000.000 (100 trilyon) adet sinaps bulunur! Etkileyici, değil mi? Sinir sistemimizin nasıl çalıştığından bahsettiğimize göre gelelim şimdi düşünme işlemimize. Düşünce adını verdiğimiz kavramı, beyindeki hücrelere ulaşan elektro-kimyasal sinyallere verilen biyo-kimyasal tepkilerin tümü olarak açıklayabilmemiz mümkün. Yani düşündüğünüz şey, tamamen bunun için özelleşen hücrelerin meydana getirdiği beyinsel tepkimelerden oluşuyor. Beynimizde her gün ortalama 50.000–70.000 düşünce oluşur. Herhangi bir konu hakkında ne kadar çok düşünürsek, o konuyla alakalı özel nöron ağları güçleniyor ve her seferinde harcanan enerji daha da azalmış oluyor. Bu işlemlerden sonra düşünmüş oluyoruz. Hugo’nun beyni çözüm üretmek için düşünürken Muhittin ile Şekip onlara doğru gelmekteydiler. “Kaç kişi kaldı? Etrafta kimseyi görebiliyor musun? Yahu manyak herif sen niye gülüyorsun?” dedi Muhittin. “Görünürde kimse yok. Adamların hepsini sessizce indirdiğimiz iyi oldu. Bazen bıçak ile bazen susturucu taktığımız M4A1 ile hallettik. İlerideki koridorun sonunda bir kapı var. Muhtemelen Ahmet orada tutuluyor. Ha pardon, sen niye gülüyorum diye soruyorsun. Sabahtan beri pantolonun yırtık çatışıyorsun. Haberin yok. Ona gülüyorum” dedi Şekip “Ya ben senin derdini Şekip. Yürü bea adam. Ahmet ne durumda acaba diye düşünürken sen bana gülüyorsun” dedi Muhittin Şekip’i iterek ve koridorun sonundaki kapıya doğru ilerlemeye başladılar. “Birazdan uzuvlarını teker teker kesmeye başlayacağım. Çalışmalarının yerini söylemiyorsun ama o çalışmaların ortaya çıkmasına yardım eden uzuvlarından birazdan mahrum kalacaksın. Çok ironik değil mi? Seni kaçırtmadan önce araştırmıştım. Kişilik özelliklerinden tut da üniversitedeki etkinliklerine kadar kurcalamıştım. Direnişçi bir yapın olduğunu biliyordum. Ama yine de itiraf etmeliyim ki iyi dayandın. Karakterin bu kadar sağlam özelliklerle donatılmış olsa bile kimse bundan fazlasına dayanamaz. Kimlere güveniyorsun bilmiyorum ama kimse seni kurtarmaya gelmeyecek. Dünyanın öbür ucundayız.” dedi Hugo ve odanın içinde birden bir kahkaha koptu. Şüphesiz ki kahkahayı patlatan Ahmet’ti. “Oscar Wilde’nin çok güzel bir sözü vardır, bilir misin? ‘Hepimiz çukurdayız ama bazılarımız yıldızlara bakıyor.’ der Oscar Wilde. Şimdi söyle. Neden direnmekten vazgeçeyim? Nefes aldığım sürece umut vardır.” diye bağırdı Ahmet ve birkaç saniye içinde bulundukları odanın kapısı açıldı. Muhittin ile Şekip kapıdan içeri girdiler. Ardından da Muhittin tek bir atış ile Hugo’yu indirdi. Başarmışlardı. Ahmet artık kurtulmuştu. Dıtttt. Dıttttt. Dıtttt. “Kapat şu cihazları Recai. Muhittin, Şekip, ve Ahmet başardı. İstediğimiz verileri elde ettik. Guatemala Simülasyon’u amacına ulaştı. Beyinlerini gözlemlemek için onları bağladığımız cihazı da kapat. Kafalarına taktığımız elektrotları da sök.” dedi Bilal ve odadan çıktı. O çıktıktan sonra da Recai ondan istenenleri yaptı. Muhittin ile Şekip’i de uyandırdı. Recai onlara yiyecek ve içecek bir şeyler getirdi. Birkaç saattir simülasyondaydılar ve acıkmış olmalıydılar. “Beklediğimiz gibi duygu durum değişikliklerine göre beynimizde yer alan, duygusal hafıza ve tepkilerin oluşmasındaki birincil role sahip bölge olan Amigdalayı istediğimiz şekilde gözlemleyebildik. Niyetimiz deneklerin karşılaştıkları durumlar ile nasıl başa çıktıklarını öğrenmekti. Umut, korku, öfke vb duygularını gözlemlerken Amigdala’nın tepkilerini renklere göre cihaza aktarmaktı. Bugün bilim için muazzam bir şey başardık. Bu renkleri istediğimiz şekilde anlamlandırabilirsek gelecekte insanların duygu durumlarını kontrol etmeyi başarabiliriz.” dedi Bilal ve ses kayıt cihazını kapatıp koltuğuna yaslandı. ----------------------------------------------------------SON------------------------------------------------------------------- Yoruldunuz mu? Ben yazarken epey yoruldum :D Sonunu daha teknik terimler ile bağlayacaktım ama daha çok uzamasın diye uğraşmadım. Bazı kısımları o yüzden biraz oldu bittiye geldi. Farkındayım. Ayrıca yazarın hakkını vermek lazım. Bu teknik terimlerle hamur gibi oynayıp istediğin şekle sokup, kurgulamak çok zor iş. Az biraz fen bilimlerini bileydim daha çok şey yazardım :D Bu arada yazar isterse bir karakteri sandalyeye oturtup psikolojik tahviller yaparken vücudun o andaki hallerini onlarca, yüzlerce sayfa yazabilir. Onu fark ettim. Aklıma Oblomov kitabı geldi :D İvan Gonçarov’un sinirbilimden anladığını düşünsenize :D Oblomov’u anlatırken yüzlerce sayfa boyunca yerinden kalkmayan, odadan çıkmayan bir adamı teknik terimlerle de ifade ediyormuş yazar :D Muhtemelen kitabın sayfa sayısı 1500’e falan çıkardı :D Her neyse efendim. İkinci hikaye denememi de yapmış bulunuyorum. Yorumlarda beni eleştirmek için sıraya gireceğinizi umuyor ve yapıcı eleştirilerinizi bekliyorum. Atış serbest :D Sonuna kadar okuyabilen varsa harbi tebrik ederim. Çok uzun oldu. Bu arada kitabın okunmasını da elbette tavsiye ediyorum. Adamın yazım stilini taklit edip, övüp bir de kitabı mı tavsiye etmeyeceğim? :D İyi okumalar dilerim arkadaşlar.
Pia Mater
Pia MaterSerkan Karaismailoğlu · Elma Yayınevi · 201914,5bin okunma
··
1.574 görüntüleme
Serhat okurunun profil resmi
Şu konsepti takip ettiğim kadarıyla siteye sen getirdin çünkü başka kimsede görmedim şu ana kadar. Spoiler vermektense paralel hikayeler yazmak ilginç ama güzel oluyor. Hele de hikaye böyle başarılıysa kitap nasıl acaba diye soruyorsun okurken. Uzun ama güzeldi. Bu kadar çaba için bile okunması gerekiyor bence. Kitabı bir sene önce okudum ama incelemeyle birlikte yazarın anlatımı tarzı ve olay örgüsünün nasıl kurgulandığının resmi tekrar oluştu zihnimde. Romanı çok spoiler vermeden nasıl anlatabilirim sorusuna alternatif bir çözüm oldu bu inceleme. Umarım bu şekilde yazanlar artar ve güzel paralel hikayeler okuruz. Çok spoiler olabildiği için roman incelemelerinden kaçanlara kitaba dair güzel bir resim çizmişsin 200 liralık klavye ile. Bu kadar okuduktan sonra incelemeyi kitap olarak kaydetmeye çalıştım ama kabul görmedi şimdi siteyi Cimer'e şikayete gidiyorum başımız belaya girecek. Teşekkür ederim
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Spoiler vermeden roman incelemesi yazmak harbiden zor. Detay vereceksin, olmuyor. Duygularını ifade etsen yeterli değil. Sen yukarıda bu hikaye yazma olayını kullanılabilirlik açısından çözüm olarak sunmuşsun ama bu da her kitaba uygun değil. Oturup Ayn Rand, Dostoyevski vs falan taklit edemezsin yani :D Aşırı belirgin şeyleri taklit edebilirsin. Cin hikayesi de böyleydi. Stil belliydi. Ortaya bir şeyler çıkarabildim. Bunda da bir şekilde yazdım. Ama her romana olmaz bu işte. Tabii dediğin gibi başkaları da bu şekilde hikaye yazsa da okusak. Şu an için güzel bir seçenekmiş gibi duruyor. Övgülerin için teşekkür ederim. 201 liralık klavyene, aklına sağlık
13 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Ayfer okurunun profil resmi
Artık eğer yazılmışsa, günün ilk saatlerini Bilal Günaydın incelemelerine, (ya da artık hikayelerine demeliyim) ayırıyorum. Yazıldığı saatte karşılaşsaydım yine bu saatlerde okurdum. :)) Benim de nöronlarıma yazık ve sinapslarıma henüz ihtiyacım olduğunu düşünüyorum. ✌🏻 Hikaye bazı noktalar da zorladı beni yorgun ve bıkmış olduğun anlara denk gelmiş olsa gerek ;), Şekip bey direnci ayakta tutan karakter. 😉 Karaismailoğlu gibi biraz da ikili ilişkiler katabilirdin. Her zaman gideri vardır. :)) Okudukça sonunun bir simülasyona bağlanacağını hissettim, çünkü hikaye bir filmin önizlemi gibi olurdu. Sinirbilimsel terimlerle aram İki Karaismailoğlu kitabından ibaret ve çoğu unutulmuş durumda, fakat senin aktarmalarınla keyif verici oldu bu hikaye. Hoşuma gitti. Eleştirmek istediğim tek nokta bunu bir incelemede aktarmış olman, malum herkes okumuyor. İleti olarak bir seri haline getirip bunu da kısa hikayelerden oluşan bir kitap haline getirmen içten bile değil. Diğer incelemede ki hikayene ayrı bir zaman diliminde yer vermem gerekiyor. :)) İki kahveye mal oldu. 😅😅 Kalemine sağlık. 🍀
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Aşağıdaki yorumda bir arkadaşım da Bilal Günaydın incelemeleri okuma günü diye bir gün ilan edip okuyacağım yazmıştı :D O geldi aklıma :D Günün ilk saatlerini bu şekilde değerlendirdiğini bilmiyordum. Bu çok güzelmiş ya :D Hikaye yazmayı 2.keredir deniyorum. Birkaç günde yazdım bunu. Günde birkaç saat harcıyordum. Bazı noktaların detayına inmeyip geçiştirmem hem çok uzamasın diye düşünmemden hem de bu kurgu hikaye mi kitap mı oldu diye ikilemde kalmamdan da kaynaklanıyor. Bir de kafamda net bir taslak yoktu. Gün içerisinde bunu da mı ekleyeyim, böyle mi olsun falan deyince sürekli değişkenlik ve sınırsız senaryo üretme gibi bir hal oluyor. Yani zihnimde bir tür taslak olsa daha net yazabilirdim. Teknik terimlerle de süslemeye çalışırken biraz zorlandım. İşin uzmanı olmadığım için nerede vereyim falan düşündüm. İkili ilişki için mevzusu benim de aklıma geldi ama biraz klişe diye düşünüp yazmadım. Yazabilir miydim? Elbette. Hatta şu an düşündüm de yazmış olsam simülasyon olarak sonuna bağlandığında ilginç olabilirmiş. Bir bakıyorsunz kadın aslında yokmuş :D Hatta oradan mutluluk hormanına, beyindeki o haline de değinebilirmişim :D Bak bildiğin fırsatı kaçırmışım :D Kitap olarak yazsan diye söyleyen ikinci kişi oldun. Bu mümkün mü? Şu an için bence çok zor. Bu hikayeyi bilgisayarda yazdım. Wordde 10 sayfa sürdü. 10 sayfa bir kitap için hiçbir şey değil. 10 sayfalık hikayeyi yazmak bile beni zorladı. Küçük küçük hikayeler yazıp kitap yapmak epey zor olabilir. Bir de daha önce özgün bir şeyler kurgulamadım. Şu an denesem muhtemelen bunu da yazayım, şu da olsun, bu da olsun diye diye çorba yapabilirim. Bir de betimleme noktasında epey kötüyüm. Onu çalışmam lazım. Yoksa anca böyle aksiyon senaryosu üretebilirim. Hızlıca geçip gidiyor. Yani özetle böyle bir şeye girişmem için çok erken. İleride yazar mıyım? Bilmiyorum. Kısmet diyelim. 2 kahveye mal olması üzücü olmuş :D Ama inceleme başlığında çayınızı, çorbanızı yanınıza alınız diyerek uzun bir içerik olduğunun mesajını vermiştim. :D Oradan bence yırttım. Değerlendirmelerin için teşekkür ederim :)
4 sonraki yanıtı göster
SİKLOPENTANOPERHİDROFENANTREN okurunun profil resmi
Sınavlar bitsin okuyucam henüz bu yazıyı okuyacak kadar vaktim yok
2 önceki yanıtı göster
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Başlıkta çayınızı, çorbanızı alın dememin sebebi oydu. Bu yorum da bir nevi onunla ilgili oldu :D Bir ara okursun tabii. Acelesi yok. Biz hep buradayız
1 sonraki yanıtı göster
Çoban yıldızı okurunun profil resmi
Ekranı kırık ve mürekkebi dağılmış bir telefonla mümkün değil okuyamam. Telefonumu yeniler yenilemez okuycam inşallah. Bu şartlarda okumaya kalksam sabaha anca biter çünkü:):):) yinede eminim yine yerinde tespitler yapmışsınızdır kaleminize sağlık
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Bu sefer tespit pek yok. Hikaye yazdım. 😀 Telefonunuz yenilenince okursunuz. Tamam. Anlaştık. Teşekkür ederim yorumunuz için :)
7 sonraki yanıtı göster
KitapSs okurunun profil resmi
Okurken gözlerim telefonun ışığı sebebiyle yanmadı değil ama kesinlikle buna değer bir hikayeydi. Neden mi? Bir kitap okurken beni olay örgüsünden ziyade aktarılan bilimsel veriler okuduğuma ayrı bir lezzet katmıştır her zaman. Şimdi bu demek olmuyor ki incelemenizdeki bütün bilimsel verileri biliyor ve buna dair yorumlar yapıyorum. Asla böyle bir şey yok. Hatta yerindeyse bu konularda epey cahilim bile diyebilirim. Ama doymak bilmeyen bilgi alışverişimi durduramyorum. Her neyse asıl belirtmek istediğim şey; Bu incelemeyi okuduğum kitaplar arasına almak isterdim ama okurken geçmişte izlediğim mizah video ve filmlerden az-biraz faydalnılmıy gibi geldi. Yani hangi filmin hangi repliği hakkında ayrıntı verebilecek tabii ki güçlü hafızem yok yalnızca bana aktarılan şeyi dile getirmek istedim.(belirtmişsimiz bir te o ayrı mesele :D) Daha özgün yazılar geleceğine inanıyor kaleminize yüreğinize sağlık diyorum. :))
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Ben de bilmiyorum ki. Merak edip okuyorum. Kurcalıyorum. Tartıyorum. Şekillendiriyorum. Ortaya bir şeyler çıkıyor. Fen Bilimleri bilgim hiç yok. Keşke olsaydı :) Ama yok. Olsaydı daha iyi bir hikayeyi yazardım. Umarım özgün hikayeler yazabilirim. Teşekkür ederim yorumunuz için :)
İbrahim okurunun profil resmi
Bilal Bey, cidden merak ediyorum, bu incelemeler için maaş alıyor musunuz? Zira bunun dışında hiçbir kuvvet bana bu bu kadar uzun bir inceleme yazdıramaz. Hatta okutturamaz da. Okumadığım için beğenemedim.Ama ortada bir emek var, ellerinize sağlık.😅😅
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Keşke maaş alsaydım :D Ama içimden geliyor. Kafama da silah dayamıyorlar bu arada :D Baskıyla yazmadığımı da söyleyim :D Teşekkür ederim yorumunuz için :))
1 sonraki yanıtı göster
ℜyhn okurunun profil resmi
Kalemine sağlık Bilal güzel bir çalışma olmuş:) Hugo'nun Anadolu'nun bağrından kopup geldiğine yemin edebilirim ama ispatlayamam:))Şekip ismini ilk kez duyuyor olmam da benim ayıbım olsun:)
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Hugo'yu nasıl Anadolu'ya bağladın? 😀 Yazarken zerre aklıma böyle bir şey gelmemişti😀
10 sonraki yanıtı göster
Arethusa okurunun profil resmi
Yazarın bir de YouTube kanalı var. Çok şey öğrendim kendisinden. Bu kitabı da aşırı merak ettim, sayenizde hemen edinip okumak istiyorum. Inceleme için çok teşekkür ederim. Kanalın adı "Ortapia" merak edenler bakabilir🙂✨
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Öneriniz ve yorumunuz için teşekkür ederim :)
1 sonraki yanıtı göster
Dilan Gunaydin okurunun profil resmi
Çok bilimsel yazılmış. Azıcık beynim vardı. O da gitti 🙈Okurken yoruldum Bilal Bey 🙈 Çok güzel bilgiler ve harika bir hikaye olmuş. Okurken teknik bilgilerde yardımcı olan Serhat Bey'e de teşekkürler 🙈 Tebrik ederim çok beğendim 😍 Azıcık olan takipçilerimle paylaşayım 🙈
Bilal Günaydın okurunun profil resmi
Ahaha estağfurullah Dilan😀 Yazarın stili böyleydi. Taklit edince böyle oldu. Teşekkür ederim yorum için :)
13 öğeden 1 ile 10 arasındakiler gösteriliyor.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.