Pusula
ben doğduğumda
çocukları delirmesin diye anneler
hasan dağıttılar
o kadar çok baktım ki uzağa
öldüğüme inanmadılar
bir gün dünyanın sonunda oturdum
aklım bir kuş kadar hafifti seni uçurdum
tahtadan bir at geldi
penceredeki henüz sevilmemiş bir ağaçtan
kanser aklıma da yayıldı
kaçtım, cennetten de böyle kaçmıştım.
haritadan dünya beğendik
bir şehir öyle pat diye indirilir mi insanın kalbine
gökte ve yerde
ve ikisi arasındaki her şeyi
seni öylece yarattılar ve tam yanıma koymadılar
hasan olmak
hepimiz çalışmayan saatler çizdik
dünyanın sonunda oturduk
çocuklar borsa derslerinden hemen sonra büyüdü
tanrılar büyüdü, gökdelen oldu
kaçtım, o uzun tiradı özetledim dünyaya:
dikkat et, insan hayatı seni aldatmasın.
çok koşmam gerekti
geyiklerle arkadaş olacağım topraklara vardım
biraz daha yürüsem
dünyadan aşağı bakacaktım
o kadar çok gece oldu ki
benden yaptıkları hasanları anımsadım.
bir sabah kalktım ve
dünyanın sonu denen yamaçta oturdum
zafer yenilginindi
yokluğun, gözlerinin yanında duruyordu.
ben dünyadan kaçtığımda her söz ağırdı
robotlara ruh henüz üflenmemişti
maket yargıçlar ve kitaplar
içinde erdem geçmeyen bir okulda okudular
küçük günahlar ama büyük suçlarla yargıladılar
ben dünyadan kaçtığımda
karanlığa bırakmış uyuyor pandora
yanında oyuncak bebek, pilli ve güzel bir kadın
dünya barışını bir fanusta saklıyordum, boğuldu
hepimiz kardeşiz dedim, sonra bir gülme tuttu.
burada her ağaca bir bulut düşüyor
her buluta bir dağ
oysa insan yalnızlıktan evvel kurudu
bu yüzden gökyüzü tavandadır
ben asılı değilim