··
239 görüntüleme
Ellerine sağlık. Hareketli çocuklara hiperaktif tanısını şimdilerde ebeveynler koyuyor. Sınıfta onca çocuk yokmuş gibi, sadece kendi çocuklarını görüp değerlendiriyorlar. Çocuğum çok zeki ama çalışmıyor. Bu sözü çok duyuyoruz. Ama biz yine de sabrediyoruz, bir gün sınıfta sadece kendi çocuğu olmadığını anlayacak. :)
Bana da küçükken öğretmenlerim, ailem de öyle derdi. Bu etiket muhtemelen benim daha az çalışmama sebep oldu. Böyle etiketlerden kaçınmak gerekiyor. İşi uzmanına sormak lazım. Hafife almamak, bilincinde olmak şart. Teşekkür ederim yorumunuz için hocam :)
2 sonraki yanıtı göster
Yarın öbür gün amca olursan kitabı okuruz tşk.
İncelemeyi okurken odaklanamadım Buğra yüzünden shjsjsjs twitter.com/dopaminendorfin...
Bazı kabuller kör eder insanı... Maalesef çok bilinçsiz olmakla birlikte, saplantılı kabuller edinmişiz... Güzelim çocukların minicik yürekleri, bizim dağ gibi, kaya gibi önyargılarımızı aşmak zorunda kalıyor... Çoğu o demir ve taş yığınları arasında silinip gidiyor.
Yalnız söylemeden geçemeyeceğim, ne kadar iyi bir abisiniz. Maşallah. :)
Çok teşekkür ederim, güzel tahliliniz için.
Gerçekten önyargılarımız, anlamadan verdiğimiz tepkiler, sabırsız davranışlarımız onları etkiliyor. Kardeşimde de dikkat eksikliği var. O yüzden bu kitabı okudum ve hiç de iyi bir abi olmadığımı daha iyi anlamış oldum. Onu pek anlamamış, yer yer ona yüklenmişim. Daha iyisini yapmak için uğraşıyorum. Umarım geç kalmamışımdır.
Yorumunuz için teşekkür ederim :)
2 sonraki yanıtı göster
Öncelikle böyle önemli bir konuyla ilgilendiğiniz için sizi tebrik ediyorum. Dikkat eksikliği ve hiperaktivite konusunu çok yetkin bir kaynaktan takip ediyorsunuz. Prof. Osman Abalı’nın çeşitli yaş düzeylerinde eserlerini hem öğrencilerim hem de yakın çevremde tavsiye edip bizzat kullandım. Çok faydası oldu.
Evet, ne yazık ki herkes bir pedagog, bir uzman edasıyla davranır oldu. İki satır bilgi edinmişlikleri yok oysa ki. Öğretmenin veli ile görüşmesinde kulağımla işitip hayrete düştüğüm bir örnek vereyim: “Çocuğunuz kıpır kıpır, sınıfta yerine bile oturtamıyorum.” Veli de “Evet hocam, bizim çocuk hiperaktif maalesef.” diye karşılık veriyor. Yani hiperaktivite o kadar ayağa düştü. Herkes hiperaktif!!!
Oysa her çocuğu kendi özellikleri ve şartlarıyla değerlendirmek gerekir. O “kıpır kıpır, hiperaktif galiba” dediği çocuk hareket etmeden öğrenemez, onun öğrenme biçimi bu. Hareketsiz bırakırsanız kaybedersiniz. Kısıtlamadan ama diğerleriyle uyum içinde bir öğrenme ve yaşama ortamı sağlamak zorundayız. Biri görsellerle daha iyi öğrenirken, bir diğeri dinleyerek öğrenir. İşin mutfağında olan eğitimcilerin bile yetkinliği tartışılırken veliden beklentilerimiz daha ümitsiz bir durum.
Okuduğunuz, yorumladığınız, paylaştığınız için teşekkürler. Elinize sağlık.
Bu konuyla ilgilenmiş olmamın sebebi de kardeşim. Onda da dikkat eksikliği var. Bu kitaptan önce onu yeterince anlamamış olduğumu itiraf etmeliyim. Halen de hemen anlayabileceğimi sanmıyorum. Kitap da bir çırpıda anlaşılacak bir materyal değil. Daha çok rehber gibi kullanılması gerekiyor. Ara ara bakıp uygun önerileri gerçekleştirmek şart.
Diğer dediklerinize katılıyorum. Hemencecik etiket yapıştırılıyor. Bir nevi kolaya kaçma, sorumluluk almama durumu oluyor. Oysa ki bu yanlış. Dediğiniz gibi onlarla onlara uygun ortamlarda ve şartlarda ilgilenmek gerekiyor. Yoksa bu durum önce o bireye sonra da topluma zarar veriyor.
Yorumunuz için teşekkür ederim hocam
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.