"Peki, adımı andı mı hiç?” dedi.
“Bir daha kendine gelemedi zaten,” dedim. “Siz yanından ayrıldığınız dakikadan sonra hiç kimseyi tanımadı. Yüzünde tatlı bir gülümsemeyle yatıyor, ölmezden önce de zihninde hep o eski güzel günleri yaşıyordu. Yaşamı güzel, sakin bir düşle sona erdi, umarım öteki dünyada da öyle güzel uyanır!”
Heathcliff ayağını yere vurdu, tutamadığı bir heyecan nöbeti içinde inleyerek, korkunç bir öfkeyle, “Azap içinde uyanır umarım!” diye haykırdı. “Ölünceye kadar hep yalan söyledi! Nerede o? Orada değil, Cennet’te değil, yok olmuş da değil; nerede? Ah! ‘Senin çektiklerinden bana ne!’ demiştin. Benim de bir tek duam var, dilim kuruyuncaya kadar durmadan bunu söyleyeceğim: Catherine Earnshaw, ben yaşadıkça rahat yüzü görme! ‘Beni sen öldürdün,’ dedin, öyleyse peşimi bırakma! Öldürülenler, öldürenlerin peşini bırakmazlar. Yeryüzünde dolaşan hayaletler olduğunu sanıyorum, biliyorum bunu. Yanımdan hiç ayrılma! Hangi biçime girersen gir, beni çıldırt! Yalnız, içinde seni bulamadığım bu uçurumun dibinde beni bırakma! Of Tanrım! Anlatılamaz bu! Canım olmadan nasıl yaşarım! Ruhum olmadan nasıl yaşarım!”
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.