Sahaf Mendel tam bir Zweig öyküsüydü. Duygu aktarımı, meraklandırması, betimlemeleri... Her şeyiyle tamdı ve özlemimi biraz da olsa dindirdi. Kendine "okur" sıfatını yakıştırabilen biçok kişiye de ders verir nitelikteydi o yüzden okurken sık sık çağımızın hadsizlerini anımsadım. ☺ Ama ikinci öykü "Kadın ve Doğa", adı beni çok heyecanlandırsa da beklentimi karşılamadı. Kısa olmasına rağmen çok fazla betimlemeyle boğulmuştu ve işlediği konu geri planda kalmıştı. Yine de bi' solukta #okudumbitti diyebildiğimiz harika bir kitabı geride bıraktık canımıniçisi 
Liber epifani ile✌❤ Başka bir "hadi okuyalım"da görüşürüz Kitapla kalın.
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.