Kitabın arka kapağını kapattım, derin nefes bir aldım ve bu yorumu yazmaya başladım. Koyu, kopkoyu bir karanlık... Uyanmak için açılan gözlerin tek gördüğü yine karanlık... Gölgeler Çekildiğinde eserini okuyup tek kelimeyle hayran kaldığım merhum yazarımız Cahide Birgül’ün kaleminden çıkan ikinci roman olan Geceye Uyananlar, işlevini kaybetmiş bir ailenin öyküsünü anlatıyor. 90’larda İstanbul’dayız. Nilüfer, Haluk ve Memo... Üç kardeşin evinin içinde, etrafında dönen hikaye bir yandan da toplumun içinde bulunduğu makro düzeydeki sorunların mikro hallerini yansıtıyor. Farklı (nasıl olduğunu okuduğunuzda kendiniz görün bence) bir anlatıcı tekniğinin başarıyla kullanıldığı romanda kesif bir tekinsizlik hakim; Freud okusa gururla göğsü kabarırdı, hiç şüphe yok. “Ev içi”nin güvenli dünyasının aslında ne kadar tekinsiz ve ailenin üyeleri üzerinde yok edici bir etkiye sahip olduğunu Birgül’ün şahane anlatımıyla okumak gerçek bir ayrıcalık bence. Yoğun bir kasvetle harmanlanmış merak unsuruyla karanlık bir nehir gibi kimi zaman usul usul, kimi zaman çağlayarak akan bir roman Geceye Uyananlar. Sorgulamaya, sarsılmaya, hayranlıkla karışık şaşırmaya hazır olduğunuzda mutlaka okuyun diyorum. Bir de minik not: Kitabın başında önsöz taklidi yapan ama aslında düpedüz bir son söz olan değerlendirme yazısını roman bitince okumanızı tavsiye ederim. Birkaç sayfa sonra zaten içine gireceğiniz o müthiş kurgu dünyasını kendi gözlerinizle keşfedin bence.

Geceye UyananlarCahide Birgül · Kafka Kitap Yayınları · 2020265 okunma

·

165 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.