"Her insanın bir öyküsü vardır ama her insanın bir şiiri yoktur" Düşünüyorum da bir zamanlar ; Susmak zorunda kalıyor olmak ne zordu. "Ön yargılardan uzak Eğilip içimize baksak." Herkese , beklenen her yere aynı anda yetişmekten vazgeçiyor insan. Bir kere konuşan, ifade eden oldun mu, sanki hep bunu yapman gerekiyormuş gibi oluyor aslında böyle bir zorunluluğumuz yok. Keşke herkes hiçbir durumu olmak zorunda olmasa, duygularına, isteklerine göre seslense anlaşılır olsa. Her zaman birilerine gerçek duygularımla bir şeyler anlatmaya çalıştım. Evet anlattım hakikatten ama baktım ki geçmişe tek yaptığım doğrusu olmayan insanlara anlatmak çabası. Sanırım ben hep bunu yaptım. Yanlış insanlara, yanlış yerlerde, yanlış zamanda doğru şeyler anlatarak anlaşılırım sandım. Yanıldım.. Sonra sustum, susmak zorunda kaldım. Sonuç mu; içime atan, ne istediğimi bilmeyen, en son beni ne mutlu ettiğini bile hatırlamayan, olaylara karşı tepkisini kaybetmiş, sabah işe giden akşam aynı yolu kullanarak evine gelen ve haftalar geçsin, aylar bitsin diye kendini hayatın akışına bırakan o amaçsız insanlardan oldum. Neydim ben sahiden? Nasıl bir hayat istiyordum, bu muydu gerçekten? Bazen ipi kopmuş bir uçurtma oluyordum bazen de kulelere imrenen bir çukur ..İyi değildim vesselam... Korkuyordum hem de çok ve bu korkularımı anlatabileceğim hiç kimsem yoktu. Bir kere daha hatta defalarca soruyordum kendime kimlerin yarası, kimin yarısı idim?. Bulamıyordum, susuyordum.. Bir insan bu kadar yalnız kalabilmeyi nasıl başarır? Duygularımı saklaya saklaya kendimi tanıyamaz hale gelmiştim. Zaman geçtikçe her şey yabancılaşmıştı. Ailem, dostlarım , adımladığım sokaklar, hatta kendim bile. Olgunlaşmak mı , büyümek mi bu, öyleyse yerimde saymayı tercih ederdim. Çocukken büyümek benim için, her şeyi yapma özgürlüğüydü ve bunu kullanıp kullanmama lüksü . Büyüdükçe bir halt olmuyormuş. İnsan büyüdükçe kafası daha çok karışıyor, yaş ilerledikçe daha çok uzaklaşıyor herkesten ve istemeden de olsa dışlanıp, kendi kabuklarında yaşlanıyormuş. Haa bir de buna tükenmişlik sendromu , asrın hastalığı diyorlar.. Ne derseniz deyin inanın ki bir zamanlar, ben çok mutsuzdum . Gün geçtikçe susuyor, sessizliğime sığınıyor ve medet umuyordum . Nereye gidecek bu döngü bilmezken ama hayat diyorlar işte buna; süresini ve soru sayısını bilmediğim sınava...öl de öleyim hayat demiyorum artık . “Ben seni seviyorum, Gizlice.” Aldığım bir nefes minicik bir nefes "ol" diyor ve yaşıyorum. Sil baştan yeniden yazılan öykümü, öykümüzü. Güvenebileceğim ve sevdiğim insanlar artıyor . "Yüzüme susanlardan konuşmayı öğrendim." Kendi sesimi duyurabilmek, doğru zamanda doğru insanlara doğru şeyler anlatmış olmanın huzurunu yaşıyorum. Herkese, öyküsünü çekinmeden sorgulayacağı, sonrasında yeniden yeniden heyecanıyla, bolca sağlıklı huzurlu bir ömür ve keyifli okumalar diliyorum. youtu.be/T8xl0XtzmnM youtu.be/PXL-lLLCMvU

Yalnızlık PaylaşılmazÖzdemir Asaf · Yapı Kredi Yayınları · 202113,6bin okunma

··

3.506 görüntüleme

Eylül Türk

@EylulTurk ·

21 Mart 2021 22:59

Tarkovsky "Bilginin kaynağı sevgidir." derken kimbilir hangi sahnenin uslubunu tasarlıyordu...Fakât asıl koltuğunda oturan izleyicilerin sevgiden öğrendikleri, onun senaryosunun nabzını tutuyordu... Bazen Ferah abla, tek cümlesiyle ne kadar çok kişinin ruhuna eşlik ediyor diye düşünüyorum... " ... defalarca soruyordum kendime kimlerin yarası, kimin yarısı idim?.." Böyle bir soruyu sorma cesareti var sende... Aslında içinden hiç geçilmemiş şarkılarda vardı senin sevgi ilminde...Hem ömürler devirmiş bir bilge, hem de tertemiz coşkusu çocuk kalabilmiş kaç kişi var çevremizde... ... youtu.be/PXL-lLLCMvU

Ferah

@FERAH ·

21 Mart 2021 23:31

Sen, yorum yazdıkça okuyorum, okuyorum ardından tekrar okuyorum. Tüm kelimelerini alıp yüreğimin bir köşesinde muhafaza ediyorum. Yüreğimi şöyle bir yokladıkça işte diyorum Eylül 'ün yarısıyım ve sonsuz şükürle tebessüm ediyorum. Şarkıya bayıldım, incelemeye eklenebilirdi, daha bir manalı manalı olması baabından, geç kaldım :) Sevgiyle Eylül' üm, sevgiyle kocaman kocaman 💜💜

1 sonraki yanıtı göster

Bu yorum görüntülenemiyor

Elif

@mavisiirleryazansair ·

23 Mart 2021 09:14

İnsan şöyle bir dönüp bakınca ardına boyunu aşan yalnızlıklar, yüreğini titreten hüzünler, nefesini yarım bırakan acılar duruyor karşında . Benim hikâyem hep eksik hep yarım hem bir mücadele içinde önce kendimi aramakla geçmiş olsa da mecalsiz ruhumla geceden karanlık yollarda tek başına yürümek zorunda kalsam da hıçkırıklarin yankılandığı şiirlerin içinde bir ah edemeyip kendime isyan etsem de bu benim hikâyem diyorum. Her gün doğusundaki umudu tutup ellerinden ne kendimden ne umuttan ne de yarınlardan vazgeçmeden kendi hikayemi kendim yazıyorum. Biliyorum ki beni benden başka anlayacak sahiplenecek değer verecek sarıp sarmalayacak başka bir ben yok...iyi ki diyorum, iyi ki vazgeçememisim kendimden... Hikayelerimiz tanıdık Ferah hanım. İnsanın içini burksa da incitse de kelimeleri okurken, acıtsa da yüreğini insanın, öylesine bir umut ışığı var ki saklanmış bunca hüznün arasında, iyi olmaz dediğim yaralar iyi oluyor ve inanıyorum hala samimiyetin varlığına, dostluğun inanılmaz gücüne, ve her şeye rağmen yaşamin bizim için bir mucize olduğuna..

Ferah

@FERAH ·

23 Mart 2021 09:35

Ne güzel söylediniz " her şeye rağmen yaşamın bizim için bir mucize olduğunu" inanmak. İnanarak, inanmaktan vazgeçmeyecek her gün yeniden yeniden heyecanıyla nefes almak. Çok teşekkür ediyorum sağolun.

1 sonraki yanıtı göster

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.