Ferhanağbi okuyucuları bilir, kendine has dili vardır, argodur. Fakat argoyu öyle bir elekten geçirir ki, tabiri caizse şak oturtur ve oraya o argodan başka uygun bir kelime bulamazsınız. Kazancı Yokuşu’nda bu dil en yüksek anlamıyla kullanılmış. Sadece bu değil, dil illaki İstanbul Türkçesi ile değil, lehçeden gelen kasıtlı yanlışlıklarla süslenmiş. Konumuza geçelim; mümkün olduğunca içerik belirtmeden paylaşacağım. Ferhanağbi kendine has üslubuyla bir mahalle yazmış gibi görünse de iş öyle değil. Bu kitap bir taşınma hikayesini değil, zaten orada oluşunuzu anlatıyor. Bakkalıyla, kasabıyla, manavıyla, andırgrand ve overgrand bakışlarıyla, bir şehri, köşeden, incelikli süzüyorsunuz izlenimi veriyor. Bir garip, bugünden ve bazı bölgelerden yerli yerince uzak bir mahalle. Kültürü koparılmamış, zaten o dönemin mahalle kültürüne ayak uyduran ve muhtemelen Taksim taraflarının insancıl son dönemini yaşayan bir yokuş. Saflıklarıyla gülünç, hinlikleriyle nefretsel bir hisse kapılıyorsunuz. Kalem aynı olunca şehrin içini az önce yazdığım gibi, mahallenin bir köşesinden, ara sıra kah çıkarım gökyüzüne, seyrederim alemi havasında, ara sıra kah inerim yeryüzüne, ulan yine seyreden benim! bakışıyla geçiriyorsunuz. Kitabın iç sızlatan bölümü, yarım kalmış anılar öyle bir serpiştirilmiş ki, okurken ister istemez üzülüyorsunuz. Mahalle kültürü öyle sarıyor insanı. Neyse, finale gelelim; Ferhanağbi okuyucuları için çok doyumsal, merak salıp okuyacaklar için yerinde bir kitap. Başlangıç için otobiyografileri olsa da, otobiyografilerden sonra başlanacak yegane kitaptır. Yarın