İnsanoğlunun bulunduğu mekâna bakışı hem kendi mevzisini hem de bulunduğu mevziyi anlamlı kılar. Mekân ile kesbedilen aidiyet hissi ile şuur süzgeci harekete geçer. Modern zamanlarda insanoğlu mekânı meta derekesine indirgediğinden bu ilişki şuuru değil şuursuzluk ve durgunluğu doğurur. Doğan şeyden de hayat değil ölüm fâş olur. Halbuki İslâm
