Kitab çox xoş təəssüratlar yaratdı məndə.
Nuriyyənin insanlara və insanlığa qarşı bəslədiyi sevgi, Nəriman əminin əsl insanlığa xas olan xasiyyəti, Qulunun və Nazxanınım səmimi münasibəti ümumi olaraq kitabın səmimi dili məni alıb gah Güney qışlağa aparırdı gah da Quzey. Keçmişi xatırlayanda köks ötürərək "eh nə gözəl günlər idi" dedikləri vaxtları qələmə alıb sanki İlyas Əfəndiyev.
Əminəm ki hamımızın həyatında İmi və Cimi kimi insanlar var. Həmişə elə insanlar görəndə bir söz deyirəm "işləri gücləri yoxdu". Ciddiyəm) Ümid edirəm bir gün özünü unutmuş insanlar, İmi və Cimi kimi özlərini xatırlayarlar.
