Bir kitap hem bu kadar muzip, hem bu kadar hüzünlü olabilir mi? Yazarı Gospodinov ise olur.
Zaman düzçizgisel değildir, yaşam da öyle, gün içinde bile bir geçmişe bir geleceğe, bir bugüne gidip dönüp durmaz mıyız? Hayalle gerçek birbirine girmez mi? Bu romanda da yazarın deyimiyle "çorba-ana yemek-tatlı şeklinde" bir kurgu yok. Daldan dala atlayan, yaşanmıştan kurguya gidip gelen, bunu yaparken bir gülümsetip bir yutkunduran anlatılar.. Tıpkı Hüznün Fiziği gibi, aynı güzellikte ve ikisi birbirini tamamlıyor bir yerde.
Tuvaletler, sinekler, bitkiler, Tanrı, kediler, biten bir evlilik, hayatın gelip geçiciciliği.. Anlatılan hepsi ve hiçbiri.. Belki de bütün mesele kelimelerin ağırlığıdır kimbilir..
Çok sevdim, okuru bol olsun.
