Bir hastanenin bekleme salonundaydım: Yaşlı bir kadın bana dertlerini anlatıyordu ... İnsanların tartıştıkları şeyler, tarihteki kasırgalar -onun gözünde bir hiçtiler: Zaman ve mekan içinde bir tek onun derdi hüküm sürüyordu. "Yemek yiyemiyorum, uyku uyuyamıyorum, korkuyorum, mutlaka cerahat var," diye sıralıyordu, dünyanın kaderi buna bağlıymış gibi çenesini sıvazlayarak ... Tiridi çıkmış, çenesi düşük bir kadının kendine dikkat edişindeki bu aşırılık, önce beni dehşetle tiksinti arasında kararsız bıraktı; sonra, sıra bana gelmeden hastaneden çıktım gittim, ağrılarıma ilelebet sırt çevirmeye karar vermiştim ...
·
99 görüntüleme
Yalnız saat ikide buluşanların gittiği kafelerde , karşı sandalyede oturan kendisine, gün ağartısından o ana değin başından geçenleri büyük bir ciddiyetle anlatan ölümlüleri gördüğüm an , içimde uyanan o engin kahkahanın yankısını duymak...
Çok şükür yaşıyoruz...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.