Çürümenin Kitabı
8.4
1.287 Kişi
4.650
Okunma
1.734
Beğeni
90,6bin
Gösterim
192 sayfa ·
Tahmini okuma süresi: 5 sa. 26 dk.
Basım
Türkçe · Türkiye · Metis Yayınları · Ocak 2021 · Karton kapak · 9789753422666
Orijinal adı
Précis De Décomposition
Diğer baskılar
"Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet – geçmişinde bunların hiçbiri yok; hiçbir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor. İz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki?
"Kökeninde aldatıcı ve yıkıma mahkûm olmayan hiçbir 'yeni' hayat görmedim şimdiye kadar. Her insanın zaman içinde ilerleyip bunaltılı bir geviş getirmeyle kendini tecrit ettiğini, yenilenme niyetine de ümitlerinin beklenmedik yüz buruşturmasıyla karşılaşıp kendi içine düştüğünü gördüm." – E. M. Cioran
İÇİNDEKİLER
Çürümenin Kitabı
Tesadüfî Düşünür
Gerilemenin Çehreleri
Azizlik ve Mutlağın Yüz Buruşturmaları
Bilginin Dekoru
El Etek Çekme
5 mağazanın 5 ürününün ortalama fiyatı: ₺22,9
Puan ve İncelemeler
8.4
10 üzerinden
1.287 Puan · 316 İnceleme
168 syf.
·
6 günde
·
9/10 puan
Çürümeyi okumaya karar verdiyseniz ve kitabı elinize aldıysanız sizi kimsecikler bundan alıkoyamaz, tavsiyeye de gerek duymazsınız. Çünkü kitabın kapağını açar açmaz sizi içine çeken çekene; çürümeler, kokuşmalar, bunalımlar, haykırışlar; düşünceler, tespitler, eleştiriler...
Kitaptan alıntılarla somutlaştırayım, daha iyi anlaşılır: “Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet.. Geçmişinde bunların hiçbiri yok; hiçbir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor. Iz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki?"
Fakat Çürüme, o kadar da basit değil herkesin okuyabileceği, satırlarını kaldırabileceği bir kitap değil; aşırı yoğun bir kitap, Cahil Hoca’dan sonra okurken zorlandığım ilk kitap. Cioran, okuyucuyu paragraflar arasında hazmede hazmede yürüyüşe çıkartan bir yazar...bu yüzden hemen bitirip köşeye atabileceğiniz bir kitap olarak düşünmeyin! Günlük ortalama 25-30 sayfa ancak okuyabiliyordum. Bazen bir sayfadan sonra ikinci sayfayı kaldıramıyor kitabı sessizce yerine bırakıverirdim🤷️
Çürümenin Kitabı okurken can sıkar, okuruna acımaz, bazı gerçekleri insanın yüzüne yüzüne çarpar; “İnsan, kendini Şeytan’da çok fazla bulduğu için O’na tapamaz; ondan bilerek nefret eder; kendinden-yüz çevirir ve Tanrı’nın yoksul vasıflarını ayakta tutar. Ama Şeytan bundan şikayetçi değildir ve bir din kurmaya hiç heveslenmez: Zayıflatılmamasını ve unutulmamasını temin etmek için burada değil miyiz biz?”
Ruhunuzu doyumsuz, boşlukta hissettirir, hayata tutunduğunuz değerleri şöyle bir silkeler(özellikle inanç konusunda):
“Niçin Tanrı o kadar soluk, o kadar dermansız ve o kadar vasat bir çekiciliktedir? Niçin ilginçlik, tutarlılık ve güncellikten yoksundur ve bize o kadar az benzer? Bundan daha az insan biçimli ve bundan daha ucuz bir biçimde uzak bir imge var mıdır?”
Ya bizler! bizler masum muyuz? Cioran’e göre değiliz hatta daha da ileri gider bir caniyle aynı kefeye koyar; “Cani, özgürlüğünü sınırsız bir şekilde kullanır ve gücünün fikrine karşı koyamaz. Başkalarının hayatına son verme konusunda, o da her birimizle aynı düzeydedir. Eğer düşüncede öldürdüklerimiz hakikaten yok olsalardı, yeryüzünde kimse kalmazdı. İçimizde çekingen bir cellat, hayata geçmemiş bir katil taşırız.” yine bir başka sayfada;
“Hepimiz sahtekâr olduğumuz için birbirimize tahammül ederiz.” der.
Kitap boyunca yazar, günlük hayatı deşmeye devam eder, bazı yerlerde tercihinizi yazardan yana kullanmak istemezsiniz bu durumda kafa karışıklığınızla kala kalırsınız... Dinler, ‘intiharı’ günah olarak(bunun sebebini de söylüyor o da ayrı bir konu) yazar ise yaşamı Tanrı’dan uzaklaşma olarak değerlendiriyor. Bu yüzden yazar 30 yaşına varmadan ölmeyi düşündüğünü fakat intiharı bir türlü gerçekleştiremediğini sık sık dile getirir. “Bir insanın ihtirasından fazla yaşaması, onu benim gözümde hor görülmeye lâyık ve iğrenç kılmaya yetiyordu. İnsanlığın bana fazla geldiği de söylenebilir. Onda az sayıda büyük karar ve öyle bir yaşlanmaya teşnelik görüyordum ki yüz çeviriyordum; otuzuma gelmeden bu işi bitirmeye karar vermiştim. Fakat yıllar geçtiğinden, gençliğimin gururunu kaybediyordum: Her gün, bir tevazu dersi gibi hâlâ hayatta olduğumu, hayatın çürüttüğü insanların arasında rüyalarıma ihanet ettiğimi hatırlatıyordu bana.”
... Ölümü seçenler dışında hiç kimsenin Tanrı’nın sevgili kulu olamayacağını tekrarlıyordum kendime. Şimdi bile, kendini asan bir kapıcı yaşayan bir şairden daha değerlidir gözümde. İnsan intiharı ertelenmiş birisidir.”
Çürüme varoluşu, işlenen bir günah, bir suç nedeniyle olduğunu savunur. “Hangi günahı işledin de doğdun? Hangi suçu işledin de varsın?...
Çürüme sizi düşünmez; tam aksine sizi azarlar, bunaltır, mutsuz eder ve yerden yere vurur; insanın aklına, yazarın biz okurla, hayatla ne alıp veremediği sorusu gelir; ben bunu tüm satırlarda sorguladım...
Yeri gelir yazarın karşısında dehşete kapılırsınız, okurken insan yazarla kavga ederken, tartışırken buluyor kendini.
İçinizden bir çığlık yükselir, neden...?
Kitabın sonlarına doğru kitapla barışır kucaklarsınız, yazarına bir göz kırpar ve şöyle dersiniz: Evet, bunlar senin doğruların...
Son olarak eğer Cioran’i daha önce okumadıysanız; kitaba başlamadan önce birkaç iyi inceleme okumanızda ve alıntılara göz atmanızda fayda var. Çürüme’yle beraber yazarın diğer kitapları da okuma listeme eklendi. Mutlaka okunması gereken bir eser, okumak isteyen herkese keyifli okumalar dilerim...
OKUYACAKLARIMA EKLE
192 syf.
·
6/10 puan
Kitabın ancak yarısını anlayabilmişimdir. Huzursuz, rahatsız bir insanın bölük parça iç dökmelerini okumuş gibi hissediyorum. Bölümler arasında bir bağlantı yoktu. Bölüm başlangıçları başlangıç gibi değildi. 200 sayfa olmasına rağmen, hacimli kitaplardan daha zor okunur. Anlayabildiğim bazı kısımları ufuk açıcıydı. Sanırım yazarımıza göre kitap okumak dahil her şey anlamsız bir çabadan ibaret. Bu kadar anlamsızlık içerisinde bir kitap yazıp çabalamış olması, her şeyin o kadar da manasız olmadığını gösteriyor sanırım. :)
Bu kadar zorlandığım kitapların 10 üzerinden 8.4 puan alıp yüksek okunma sayılarına sahip olması bir parça üzüyor. Sorun bende sanırım. Lütfen üzerime giriş gelişme sonuç ve karakterler içeren kitaplar atın.
OKUYACAKLARIMA EKLE
192 syf.
·
8 günde
·
Puan vermedi
Gerçekler birçoğumuzun kaldırmayı dahi göze alamayacağı kadar ağır yüklerdir. Belki de bu nedenle onları farkında bile olmadan yadsırız.
Emil M.C, “Çürümenin Kitabı” ile kaçtığımız bu gerçekleri bir tokat gibi yüzümüze çarpar. Bu nedenledir ki bu kitabı okurken huzurlu anlar beklemeyin. Aksine yoğun bir buhran içerisinde, belki de kendinizden kaçmaya çalışarak ama aslında kendinizi ve insanları keşfederek geçirdiğiniz bu anlarda çürümüşlüğün kokusunu alırsınız mide bulantısıyla birlikte.Peki bu bir engel mi kitabın okunmasına? Kitapların varlığı sadece keyif almak ve huzur bulmak için mi olmalı? Bence hayır. Ya sizce? Bizleri üzen gerçeklerin farkına varmak ya da kanıksamış olduğumuz düşünceleri sorgulamak neden bu kadar ürkütücü?Bu oldukça zor olsa bile, belki çürümüş de olsa gerçeklerin peşinden koşmak, onlarla tanışmak, farkındalıklarımızla birlikte yaşayabilmemize olanak sağlayabilecektir.Zalimlik, hoşgörüsüzlük, umutsuzluk, fanatizm, çürüme, kokuşmuşluk, ölüm, nefret, umarsızca çırpınmanın nafileliği gibi birçok kavramın aslında hayatın vazgeçilmez unsuzları olduğunu ve bir şekilde bu çürümüşlüğün içerisinde kendimize yer bulmamız gerektiğini kendi bakış açısıyla bize anlatır Cioran. Aslında düşüncelerini anlatırken bile kelimelerin varlığından iğrendiğini her fırsatta bize yansıtır. "Kelime fuhuşu" olarak gördüğü dilin kullanımının tazelenmesi ve temizlenmesi için bir süre kullanılmaması gerektiğini bile dile getirmiştir.
Eserlerinde 20.yüzyılın Avrupasının doğasını anlatan Rumen deneme yazarı Cioran, önceleri kitaplarını Rumence yazarken, 1945'den itibaɾen Fɾansızca yazmaya başladı. Bu kitabını özellikle Fransızca yazma çabası içerisinde olduğu için de üzerinde birçok kez düzeltme ihtiyacı duymuştur.Nihilistik, nüktedan ve aforizmalarla dolu olan bu kitabı okuduğunuzda yazarın Nietsche ve Kierkegaard’ın hayata bakış açılarına hayran olduğunu net bir şekilde görürsünüz.
İnsanın tapınma isteğinden, tanrının güçsüzlüğüne, Antik Yunanlılar'ın çöküşünden varoluşun en karamsar ve aşağılık yanlarına değinen Cioran, kendi hayatını da her zaman kasvetli bir baskı ile sürdürmüştür.Yazarın bu hallerini kitapta da fark ettiğimiz için ister istemez hayatı her anlamda kötüleyen insanları sorgularınız. ve çoğunlukla da onları anlamakta zorluk çekeriz. Neden mi?
Acı çekiyorlardır çünkü. Belki de bizim gibi kör insanların arasında görmeyi başarabilenlerin olmasını kaldıramayız ya da görüp de mutsuz olmaktansa körlerinki gibi sahte bir mutluluğu tercih ederiz.İşte bu noktada size diyebileceğim tek şey kör ve sağır kalmak istiyorsanız bu kitabı asla ama asla okumayın. Lakin her şeye rağmen, çürümüşlüğün kokusunu almaya razıysanız içinize sine sine, kokuyu çeke çeke okumalısınız. Sonrasında da hayatın çürümüşlüğü içerisinde olsa bile bu kokuya alışmalı, hayatın bir ucundan tutmayı öğrenmelisiniz
OKUYACAKLARIMA EKLE
168 syf.
·
5 günde
·
Beğendi
·
Puan vermedi
Çürümeyi okumaya karar verdiyseniz ve kitabı elinize aldıysanız sizi kimsecikler bundan alıkoyamaz, tavsiyeye de gerek duymazsınız. Çünkü kitabın kapağını açar açmaz sizi içine çeken çekene; çürümeler, kokuşmalar, bunalımlar, haykırışlar; düşünceler, tespitler, eleştiriler...
Kitaptan alıntılarla somutlaştırayım, daha iyi anlaşılır: “Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet.. Geçmişinde bunların hiçbiri yok; hiçbir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor. Iz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki?"
Fakat Çürüme, o kadar da basit değil herkesin okuyabileceği, satırlarını kaldırabileceği bir kitap değil; aşırı yoğun bir kitap, Cahil Hoca’dan sonra okurken zorlandığım ilk kitap. Cioran, okuyucuyu paragraflar arasında hazmede hazmede yürüyüşe çıkartan bir yazar...bu yüzden hemen bitirip köşeye atabileceğiniz bir kitap olarak düşünmeyin! Günlük ortalama 25-30 sayfa ancak okuyabiliyordum. Bazen bir sayfadan sonra ikinci sayfayı kaldıramıyor kitabı sessizce yerine bırakıverirdim️
Çürümenin Kitabı okurken can sıkar, okuruna acımaz, bazı gerçekleri insanın yüzüne yüzüne çarpar; “İnsan, kendini Şeytan’da çok fazla bulduğu için O’na tapamaz; ondan bilerek nefret eder; kendinden-yüz çevirir ve Tanrı’nın yoksul vasıflarını ayakta tutar. Ama Şeytan bundan şikayetçi değildir ve bir din kurmaya hiç heveslenmez: Zayıflatılmamasını ve unutulmamasını temin etmek için burada değil miyiz biz?”
Ruhunuzu doyumsuz, boşlukta hissettirir, hayata tutunduğunuz değerleri şöyle bir silkeler(özellikle inanç konusunda):
“Niçin Tanrı o kadar soluk, o kadar dermansız ve o kadar vasat bir çekiciliktedir? Niçin ilginçlik, tutarlılık ve güncellikten yoksundur ve bize o kadar az benzer? Bundan daha az insan biçimli ve bundan daha ucuz bir biçimde uzak bir imge var mıdır?”
Ya bizler! bizler masum muyuz? Cioran’e göre değiliz hatta daha da ileri gider bir caniyle aynı kefeye koyar; “Cani, özgürlüğünü sınırsız bir şekilde kullanır ve gücünün fikrine karşı koyamaz. Başkalarının hayatına son verme konusunda, o da her birimizle aynı düzeydedir. Eğer düşüncede öldürdüklerimiz hakikaten yok olsalardı, yeryüzünde kimse kalmazdı. İçimizde çekingen bir cellat, hayata geçmemiş bir katil taşırız.” yine bir başka sayfada;
“Hepimiz sahtekâr olduğumuz için birbirimize tahammül ederiz.” der.
Kitap boyunca yazar, günlük hayatı deşmeye devam eder, bazı yerlerde tercihinizi yazardan yana kullanmak istemezsiniz bu durumda kafa karışıklığınızla kala kalırsınız... Dinler, ‘intiharı’ günah olarak(bunun sebebini de söylüyor o da ayrı bir konu) yazar ise yaşamı Tanrı’dan uzaklaşma olarak değerlendiriyor. Bu yüzden yazar 30 yaşına varmadan ölmeyi düşündüğünü fakat intiharı bir türlü gerçekleştiremediğini sık sık dile getirir. “Bir insanın ihtirasından fazla yaşaması, onu benim gözümde hor görülmeye lâyık ve iğrenç kılmaya yetiyordu. İnsanlığın bana fazla geldiği de söylenebilir. Onda az sayıda büyük karar ve öyle bir yaşlanmaya teşnelik görüyordum ki yüz çeviriyordum; otuzuma gelmeden bu işi bitirmeye karar vermiştim. Fakat yıllar geçtiğinden, gençliğimin gururunu kaybediyordum: Her gün, bir tevazu dersi gibi hâlâ hayatta olduğumu, hayatın çürüttüğü insanların arasında rüyalarıma ihanet ettiğimi hatırlatıyordu bana.”
... Ölümü seçenler dışında hiç kimsenin Tanrı’nın sevgili kulu olamayacağını tekrarlıyordum kendime. Şimdi bile, kendini asan bir kapıcı yaşayan bir şairden daha değerlidir gözümde. İnsan intiharı ertelenmiş birisidir.”
Çürüme varoluşu, işlenen bir günah, bir suç nedeniyle olduğunu savunur. “Hangi günahı işledin de doğdun? Hangi suçu işledin de varsın?...
Çürüme sizi düşünmez; tam aksine sizi azarlar, bunaltır, mutsuz eder ve yerden yere vurur; insanın aklına, yazarın biz okurla, hayatla ne alıp veremediği sorusu gelir; ben bunu tüm satırlarda sorguladım...
Yeri gelir yazarın karşısında dehşete kapılırsınız, okurken insan yazarla kavga ederken, tartışırken buluyor kendini.
İçinizden bir çığlık yükselir, neden...?
Kitabın sonlarına doğru kitapla barışır kucaklarsınız, yazarına bir göz kırpar ve şöyle dersiniz: Evet, bunlar senin doğruların...
Son olarak eğer Cioran’i daha önce okumadıysanız; kitaba başlamadan önce birkaç iyi inceleme okumanızda ve alıntılara göz atmanızda fayda var. Çürüme’yle beraber yazarın diğer kitapları da okuma listeme eklendi. Mutlaka okunması gereken bir eser, okumak isteyen herkese keyifli okumalar dilerim...
OKUYACAKLARIMA EKLE
192 syf.
·
Beğendi
·
8/10 puan
Yazarın ilk okuduğum kitabı oldu. Dostoyevski, Sadık Hidayet, Fernando Pesso okumuş ve sevmiş olanlar bu yazarı da sevecektir. Var oluşu sorgulayan her bir birey sonunda bazı neticelere varıyor. Bazıları amaç bulmaya çalışırken bazıları ise amacı reddediyor. Yazarımız Cieoran yaşamın bir amacı olmasını reddeden, amaçların dünyadaki tüm kötülüklerin kaynağı olduğunu iddia eden bir filozof. Bu sebepten kinik olduğu, tıpkı Diogenes gibi 'gölge etme başka ihsan istemem' mahiyetinde bir düşünce biçimine sahip olduğunu da düşünebiliriz. Çürümenin Kitabı'nda başlık başlık her konuyla ilgili düşüncelerini açıklamaya çalıştığını söyleyebiliriz. Yazarın bu ilk kitabıyla onu tanımak ve ne düşündüğünü anlamak mümkün. Lakin şunu özellikle belirtmek isterim ki hayata dair düşünceleri olmamış, ya da düşünceleri Cioren paralelinde olmayanlar anlamakta
güçlük çekebilir. Bilirsiniz ne okursak okuyalım aslında beğendiğimiz ve anladığımız şeyler sadece kendi zihnimizde olanlardır.
OKUYACAKLARIMA EKLE
192 syf.
·
12 günde
Denemeler Potpurisi, Yeisli.
‘’Her kitap, ertelenmiş bir intihardır’’ mottosunu kendine tedirgin serçeler gibi saçakaltı edip, evinin penceresini bir tür mevzi yapmış ve ne kadar negatif uzam varsa insanın varoluşuna dair, hepsini büyük bir hırsla adeta bir kanaviçe gibi örerek dolaşıma sokmuş , retoriği, estetik eğitimi alması nedeniyle de bir o kadar nefis, hatta Cioran’ın katılmadığınız fikirlerine bile sırf bu cümle dizimi, ifade yeteneği anlamında saygı duyabileceğinizi garanti etsem sanırım yanlış bir şey söylememiş olurum.
Bir Sartre, Camus, hatta Cioran’ın kendisine fikirleri anlamında kaynaklık etmiş Schopenhauer, Nietzsche gibi filozofların aksine, fikirlerini daha absürd ve çekincesiz dile getirişi onu daha şahsına münhasır bir düşünce adamı haline getiriyor çoğunluğun gözünde.
Çürümenin kitabında da, hastalığını yedeğine alıp , oldukça pesimist, okuyana yeis duyduracak bir tür denemeler potpurisi oluşturmuş, o kadar geniş spektrumlu konu başlıkları açmış ki, düşünmekten adeta beyni birlerce parçaya bölünmüş bir cesedin cana gelip, yazdığını söylesek abartmış olmayız. Öyle ki intihara dair fikirlerinden, kaçamaklardan, mutsuzluğa ilişkin tapınmalardan, özgürlüğün iki yüzünden, azizlerden, şairlere ve daha sayamayacağım birçok konu üzerinde oldukça karanlık ve belki bir parça aydınlık fikirlerinden bahsetmiş. Hal böyleyken tuhaf bir enerjiyle bu kadar negatif yüklü bir adamın, düşüncelerine göre, oldukça uzun yaşaması ve adeta fikirlerini herkese iletmeden ölmek istememiş gibiliği bana oldukça enterasan geliyor. Yine bana göre, Proust’un bir metnini, ‘’ Kederlerin yerini fikirler alır.’’ şeklinde kimi denemelerine alt başlık ya da önfikir olarak seçmiş olması, Cioran'ın o gizli kederlerle dolu iç dünyasının devasa boşluğunu konu seçmeksizin, serseri bir mayın gibi fikirlerle doldurup sağıltıyor olabileceğini düşündürüyor. Yukarıda, Bknz, gerçekten bu denli , negatif duyguya rağmen en azından fikirlerini iletebilecek kadar uzun yaşıyor ve sonunda, aşırı mutsuzluğun gideceği yer olan demans kapısını çalıyor, belki de bu hastalığın da başına geleceğini bilip, onu büyük bir mutsuzlukla yavaş gelen bir ölüm olarak seçmiş bile olabilir.
Tavsiye ediyor muyum, emin değilim, belki belli bir yaşı beklemek gerekiyor Cioran için ya da mutlu zamanlarınızda peyderpey okumanızı salık veriyorum. Öte yandan kitabın çevirmeninin, Cioran’ın kimi kelimelerine karşılık seçtiği kelimeler kişicağzı kitaptan soğutuyor diyebilirim. Şöyle de denilebilir, Metis iyi ama çevresi kötü. Cioran da iyi ama çocukluğu kötü. Keyifli okumalar :)
OKUYACAKLARIMA EKLE
168 syf.
·
Puan vermedi
Bizlerin hayatı daha yaşanılabilirlik kılmak adına ürettiğimiz personalarımızı birer birer yüzümüze çarpan bir kitap bu. Olabildiğince gösterişli ve kendimizden emin görünüm ve duruşlarımızın maskesini kaldırıp altındaki çürüme ve kokuşmayı burnumuzun dibine kadar dayayıp yaşa bununla yaşayabilirsen diyor ya da hatta yaşamaktan vazgeç cesaretin varsa.
Olabildiğince huzursuz bir ruh hali içinde okuyor insan kitabı. Yüzleşmenin bu kadarı, sanki zorla aynanın karşısına çivilenmişsin gibi oturup saatlerce kendi gözlerinin içine bakarak tüm iyi zannettiğin hasletlerinin bir çürümüşlüğün kılıfı olduğunu kendine itiraf edene kadar oturuyorsun orda. Kitabı bir kere yarıda bıraktım açıkçası, daha sonra yeniden başladığımda bu defa bırakamadım bir türlü. Tuzlu su içen insanın yandıkça içmeye devam etmesi misali anlatılanlar bana ziyadesiyle acı verse de bundan garip bir zevk de aldığımı inkar edemem. Bu da çürümüşlüğün başka bir çeşidi belki.
Tüm ilahi yasaların insanı en tepeye çıkardığı, modern dünyanın insanı tanrılaştırdığı bir dünyada; tüm kargaşanın, kavgaların, zulümlerin sebebinin de yine aynı insan olduğu hatta tüm bu zulümleri yaparken bu ulvi olma düşüncesine sığındığını söylemek mümkün.
Yazar 1911 de doğmuş, bu kitap da 1949 yılında basılmış. 1.Dünya Savaşı'nın etkileri ve kitabın basımına yakın tarihlerde gerçekleşen 2.Dünya Savaşı yazar üzerinde oldukça etkili olmuş olsa gerek. İnsanlığın çılgınca savaşlara sürüklendiği, din ya da devletlerin bekası denilerek maddi gerekçelerle (riyakarca) ölümlerin kucağına itildiği bir dünyada yaşayan insanın, insanı ve davranışlarını sevmesi mümkün değil. Belki bu nedenle yazar hem insana hem tanrılara savaş açmış.
Bir kerede okunup kenara bırakılacak kitaplardan değil benim gözümde. İnsanın sefilliğini her hatırlamak istediğimde açıp içinden pasajlar okuyacağım muhakkak.
OKUYACAKLARIMA EKLE