Bir keresinde Babayev'e açılmış: "Eninde sonunda insanın gözünü oyarlar belki, diye düşündüm. Gözlerimi kapadım ve saatlerce öyle durdum. Körlüğe alıştırdım kendimi. Baktım oluyor. O da dert değilmiş dedim." Oysa bir keresinde şöyle yazmıştı: " Karanlık ölüm gibidir, rengi yok, ahengi yok, dengi yoktur karanlığın." Oysa, sonu tatlıya bağlanan kitaplar ister isterdi kendine. İsterdi ki doktor gülerek çıksın ameliyattan, körün açılsın gözleri, kurşuna dizilecek delikanlı kurtarılsın, birbirine kavuşsun yavuklular...
Sayfa 19Kitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.