İçimde bir şeylerin koptuğunu hissettiğim bir Hakan Günday kitabı daha. Bu adamın edebiyatı beni derin çukurlara gömse de içinde kendimde fark edemediğim bir karanlık ve bilme arzusu var sanırım. Ya da sadece karanlığın Hakan Günday tonunu seviyorum. Nasıl desem... Zargana. Sayfalar ve satırlarda geçen o iğrenç durumların görüntüsünü zihnim bana öyle sundu ki karakterlerin seslerini bile duyduğumu sandım. Hiçliği içlerinde büyütmüş insanların yaşadıklarıyla donuklaştığı ve artık “kötü” ye dönüştüğü, bunu kendine görev edindiği bir durum sanki Zargana’nın hali. Kötü olmayı ya da hiç olmayı kabullenmiş Zargana. Hayatın ona biçtiği senaryosunu o kadar beğenmemiş ki kendi yazdığı senaryolarını başkalarına oynatıyor. İçinde yönetme belki de tanrı olma arzusu var. Bir erkek olarak Zargana kabullenememiştir belki de yaşadığı o fiziksel ve psikolojik şiddetleri. Görmezden gelmeye çalışarak halının altına da itse bazı şeyleri dolduramadığı boşluk ve hiçlik senaryolarında, hayatında onu buluyor. Zargana esiri olduğu geçmişini daha iyisi yaşanırdı diyerek hayata farklı insanlarla yeniden geçiriyor belki de. Sanki bir sürü Zargana ve bir sürü hiçlik istiyor. Zargana belki de sadece başının okşanmasını istiyor. Ya da kim bilir yarattığı dünyanın tanrısı gibi hissettiğini düşünsem de belki de sadece hiçliktir Zargana. Kim bilir...

ZarganaHakan Günday · Doğan Kitap · 20137,3bin okunma

·

48 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aslı Ceren Özcan